5sola.pl

Soli Deo Gloria

czwartek, 31 maja 2018

"Czyż z tym, co moje, nie wolno mi robić, co chcę?"

"Czyż z tym, co moje, nie wolno mi robić, co chcę?"

czwartek, maja 31, 2018 0 Comments
Charles Spurgeon komentując fragment z Ewangelii Mateusza 20:15 „Czy nie wolno mi czynić z tym, co moje, jak chcę? Albo czy oko twoje jest zawistne dlatego, iż ja jestem dobry?”, powiedział:

„Nie ma takiego atrybutu, który dawałby większą pociechę dzieciom Bożym, niż Suwerenność Boga. Pośród najbardziej przeciwnych okoliczności, podczas najbardziej surowych prób, wierzą, że suwerenny Bóg zadecydował o ich cierpieniach, suwerenny Bóg ma je pod kontrolą i suwerenny Bóg w ten sposób je uświęci. Nie ma nic ważniejszego, o co dzieci Boże powinny gorliwiej walczyć, niż o doktrynę mówiącą, że ich Mistrz jest ponad wszelkim stworzeniem, króluje ponad wszystkimi dziełami swych rąk, zasiada na tronie i jedynie On ma do tego prawo. 

Z drugiej strony nie ma doktryny bardziej znienawidzonej przez ludzi tego świata i nie ma innej prawdy, którą by tak zwalczali jak ta wielka, zdumiewająca, a jednak całkowicie pewna doktryna suwerenności nieskończonego Jahwe. 

Ludzie pozwolą Bogu być wszędzie, byle nie na Jego tronie. Pozwolą Mu być w Jego warsztacie, kształtować światy i stwarzać gwiazdy, pozwolą Mu być miłosiernym i szczodrobliwym, by mógł rozdzielać jałmużny i dary. Pozwolą Mu podtrzymywać ziemię i dźwigać jej filary, także zapalać światła gwiazd oraz władać falami niespokojnego oceanu. Lecz gdy Bóg wstępuje na swój tron, to Jego stworzenia zgrzytają zębami. My natomiast ogłaszamy Boga na Jego tronie i Jego prawo do czynienia tego, co zechce ze swą własnością. Jego prawo do dysponowania swymi stworzeniami tak, jak On uważa za stosowne, bez konsultowania się z nimi w tej sprawie. 

Z tego właśnie powodu jesteśmy wyszydzani i przeklinani. Również dlatego ludzie nie chcą nas słuchać, gdyż Bóg zasiadający na tronie nie jest tym Bogiem, którego oni kochają. Jednak Bóg zasiadający na tronie, jest tym, którego chcemy głosić. Bóg na swym tronie jest tym, któremu ufamy".
By o

niedziela, 27 maja 2018

Wszystko jest możliwe dla wierzącego

Wszystko jest możliwe dla wierzącego

niedziela, maja 27, 2018 0 Comments
„Wszystko jest możliwe dla wierzącego” Mk 9:23


To „wszystko” nie bywa nam dane tak po prostu, dlatego tylko, że o to prosimy. Bóg dąży zawsze do tego, aby nauczyć nas drogi wiary, a w naszym wychowaniu, w życiu wiary trzeba dać miejsce doświadczeniu wiary, śmiałości wiary i często wiele trzeba przejść etapów, nim osiągniemy cel wiary, a mianowicie, aby zwyciężać wiarą.

Struktura duchowa rozwija się przez ćwiczenie w wierze. Wypowiadasz swoje życzenie przed Bogiem, lecz nie otrzymujesz odpowiedzi. Co dalej robić?
Bez względu na to, co oglądasz lub co czujesz, nadal wierz Bożemu Słowu, nigdy od niego nie odstępuj, bowiem w wytrwałości rozwija się moc i doświadczenie. Sam fakt, że to, co wydaje ci się zaprzeczeniem Słowu Bożemu – nie wpływa na ciebie negatywnie i nie spycha cię z twojej pozycji, już dodaje ci sił we wszystkich innych sprawach.

Pan Bóg często celowo zwleka z odpowiedzią, a Jego odwłaczanie jest także odpowiedzią na modlitwę, jak i otrzymanie w końcu tego, o co prosisz.
Widzimy, że Bóg używał tego sposobu przy kształtowaniu charakteru wszystkich wielkich mężów Starego Testamentu. Abraham, Mojżesz i Eliasz nie byli wielcy od początku, lecz stali się wielkimi przez doświadczenie w wierze i tylko w ten sposób stali się zdolnymi zająć stanowisko, na które powołał ich Bóg.

Weźmy na przykład Józefa, którego Bóg przygotował do objęcia trony w Egipcie. Czytamy, że nie życie w więzieniu na twardym łóżku i skąpe pożywienie, doświadczały go, lecz poselstwo Boże przekazane mu we wczesnej młodości, zwiastujące wysokie stanowisko, wywyższającego go spośród braci. Ta wizja ciągle żyła w jego sercu, chociaż zdawało się, że każdy krok na drodze życia, czynił coraz bardziej niemożliwym wypełnienie tych słów, aż wreszcie zupełnie niesłusznie został wtrącony do więzienia. Ci, którzy zasłużyli na więzienie, byli na wolności, a on musiał tam trapić się w samotności.

Były to godziny doświadczenia jego duszy, lecz jednocześnie godziny duchowego wzrostu i rozwoju, tak, że kiedy „wypełniło się Słowo”, był już przygotowany na spotkanie ze swymi nikczemnymi braćmi i mógł wypełnić ów nader trudny obowiązek pouczenia ich, a uczynił to z taka miłością i cierpliwością, jaką w wyższej mierze posiada tylko Bóg.

Żadne prześladowania nie mogą tak doświadczać, jak właśnie takie przeżycia. Kiedy Bóg odkrywa Swój zamiar, a przechodzą dni i zamiar ten nie urzeczywistnia się, wtedy rzeczywiście ciężko jest to przeżyć; lecz takie doświadczenie wiary ubogaci nas poznaniem Boga, którego nie można zdobyć w inny sposób.

L.B. Cowman
By o

czwartek, 24 maja 2018

Apostołowie i fundament Kościoła

Apostołowie i fundament Kościoła

czwartek, maja 24, 2018 0 Comments
Cudowne znaki były nierozerwalnie związane z posługą apostołów. Na podstawie tego, że Pismo mówi o dwóch apostolskich uwierzytelnieniach, a mianowicie o byciu naocznym świadkiem zmartwychwstałego Chrystusa (Dz 1:21-23; 1 Kor 9:1) i byciu przez Niego osobiście nauczonym Bożej prawdy (Gal 1:11-12; 1 Kor 15:3) wiemy, że dzisiaj nie ma żadnych apostołów. Któż może dzisiaj utrzymywać, że posiada tego rodzaju kwalifikacje? Kto fizycznie widział Pana i był przez Niego uczony?

Charles Hodge tak to komentuje: „Znaki były dla apostoła insygniami jego apostolstwa; czynione z Bożym namaszczeniem znaki stanowiły dowód posłania od Boga. Gdy coś takiego miało miejsce, na wszystkich świadkach spoczywał obowiązek uznania autorytetu tych, którzy posiadali takie insygnia. Gdy było ich brak, to z jednej strony podtrzymywanie swego apostolstwa było aktem świętokradztwa, podczas gdy z drugiej strony aktem odstępstwa od Boga było uznawanie takiego apostolstwa. Uznawanie roszczeń tych, którzy twierdzą, że są apostołami, a nimi nie są było (i jest) odwróceniem się od Boga ku stworzeniu, by przyjmować jako boskie, to co w rzeczywistości jest ludzkie lub szatańskie”.

W Liście do Efezjan 2:20 Paweł powiedział, że kościół zbudowany jest „na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus”. Utrzymywanie, że żyjący obecnie wierzący posiadają ten sam apostolski autorytet, stanowi próbę przebudowania kościoła i powtórnego kładzenia fundamentu, który już został raz na zawsze położony przez Chrystusa.

John MacArthur
By o

poniedziałek, 21 maja 2018

Jaki będzie los ludzi, którzy nie słyszeli Ewangelii?

Jaki będzie los ludzi, którzy nie słyszeli Ewangelii?

poniedziałek, maja 21, 2018 0 Comments
W czasie jednej z ostatnich rozmów, zadano mi pytanie, które nie tylko wskazywało na ogromne braki w zrozumieniu biblijnej nauki, ale również wyrażało przejęcie losem tych, którzy nigdy nie słyszeli Ewangelii. „Co stanie się z ludźmi, którzy nigdy nie słyszeli poselstwa Ewangelii”? Jaki będzie los tych, którzy żyli i umierali nie słysząc ani pojedynczego słowa dotyczącego Osoby Jezusa Chrystusa oraz Jego dzieła odkupienia ludzkości?

A czy ty drogi czytelniku kiedykolwiek zastanawiałeś się nad tą kwestią? Czy twój duch był chociaż raz poruszony wiecznym dobrostanem duchowym tych, którzy nigdy nie mieli okazji, aby zapoznać się z biblijnym poselstwem? Nie wszyscy z nas są posłuszni Wielkiemu nakazowi misyjnemu względem osób nam najbliższych, a myślenie o losie człowieka mieszkającego gdzieś w dżungli w miejscu którego nie bylibyśmy w stanie nawet wskazać na mapie, wydaje nam się totalną abstrakcją. A jednak gdzieś w środku serca prawdziwych dzieci Bożych, czasami budzi się współczucie względem tych, o których dobrze wiemy, że nie słyszeli i nigdy nie usłyszą Ewangelii Pana Jezusa Chrystusa.

Aby zrozumieć istotę rozważanego przez nas zagadnienia, musimy zwrócić się do nauczania apostoła Pawła zawartego w Liście do Rzymian. List ten nie bez przyczyny nazywany jest „Katedrą wiary chrześcijańskiej”. Zanim Paweł przechodzi do omówienia istoty Dobrej Nowiny, ukazuje on nam doktrynę o Bożym gniewie, który manifestuje się z nieba przeciwko ludzkiej bezbożności.

Jaki będzie los niewinnej osoby, która nigdy nie słyszała o Chrystusie?
Spróbujmy na podstawie Słowa Bożego pochylić się nad tym zagadnieniem i w sposób nie budzący niczyich wątpliwości udzielić odpowiedzi. To jak sformułujemy nasze pytanie, będzie miał duże implikacje na udzielenie prawidłowej odpowiedzi. 

Pytanie: „Jaki będzie los niewinnej osoby, która nigdy nie słyszała o Chrystusie” ma prostą i oczywistą odpowiedź. Niewinne narody, które zostały pozbawione możliwości zapoznania się z poselstwem Ewangelii nie potrzebują naszej troski. „Niewinna” osoba nie musi usłyszeć o Chrystusie. Nie potrzebuje odkupienia. Bóg nigdy nie karał i karać nie będzie niewinnych ludzi.

Zadane w ten sposób pytanie, objawia pewien fundamentalny brak w zrozumieniu Ewangelii. Przyjmuje mianowicie, że na świecie mogą istnieć „niewinni” ludzie. Jest to stwierdzenie kategorycznie podważone przez ewangeliczne chrześcijaństwo i z tej perspektywy nie musimy przejmować się zbytnim uzasadnianiem naszej odpowiedzi na wyżej wymienione pytanie, a za to powinniśmy skierować nasz wysiłek w celu poprawy i skorygowania niewłaściwego zrozumienia biblijnej doktryny o grzechu człowieka.
Jednakże wciąż stoimy przed znacznie większym pytaniem: „Jaki będzie los winnego człowieka, który nigdy nie słyszał Ewangelii?”.

Skoro każdy człowiek jest winny w oczach Boga, to w czym tkwi jego wina? Czy zostanie ukarany za to, że nie wierzył w Chrystusa, o którym nigdy nie słyszał? Sprawiedliwość Boża od razu nakazuje nam usunąć taką możliwość. Bóg nie może karać człowieka za to, że nie odpowiedział na wezwanie, którego nie miał okazji usłyszeć. Byłoby to radykalnie sprzeczne z jednym z podstawowych atrybutów Boga jakim jest sprawiedliwość. Biblia daje nam pewność, że nikt nie zostanie ukarany za odrzucenie Chrystusa, o którym nigdy nie słyszał.

Co z osobą, która nigdy nie słyszała o Bogu?

W tym momencie musimy zwrócić się do Słowa Bożego, w którym znajdziemy informacje o powszechnej winie człowieka. Nowy Testament ogłasza przyjście Chrystusa na świat, który odrzucił Boga Ojca. Sam Jezus powiedział: „Nie zdrowi, lecz chorzy potrzebują lekarza (…) Bo nie przyszedłem wzywać do pokuty sprawiedliwych, ale grzeszników.” (zob. Mt 9:12-13).

Biblijną odpowiedź na pytanie co stanie się z człowiekiem, który nigdy nie słyszał o Chrystusie, znajdziemy w Liście do Rzymian w 1 rozdziale, począwszy od wersetu 18. Ta sekcja listu Pawła zaczyna się od niesamowitego ogłoszenia Bożego gniewu: „Gniew Boży bowiem objawia się z nieba przeciwko wszelkiej bezbożności i niesprawiedliwości ludzi, którzy zatrzymują prawdę w niesprawiedliwości”.

Zauważ, że gniew Boga nie objawił się przeciwko niewinności lub niewiedzy, ale przeciwko bezbożności i niegodziwości. Jakiego rodzaju niegodziwości? Zarówno słowo „bezbożność” jak i „niegodziwość” są ogólnymi terminami opisującymi ogólne klasyfikacje zachowań. Jaki konkretny czyn człowieka sprowokował boski gniew? Odpowiedź jest jasna: „zatrzymywanie” (tłumienie) prawdy. Musimy zadać pytanie: „Jaka prawda jest tłumiona przez człowieka?”. Pozostała część tekstu daje nam odpowiedź: „Ponieważ to, co można wiedzieć o Bogu, jest dla nich jawne, gdyż Bóg im to objawił". To bowiem, co niewidzialne, to znaczy jego wieczna moc i bóstwo, są widzialne od stworzenia świata przez to, co stworzone, po to, aby oni byli bez wymówki. Dlatego że poznawszy Boga, nie chwalili go jako Boga ani mu nie dziękowali, lecz znikczemnieli w swoich myślach i zaćmiło się ich bezrozumne serce”.

Apostoł daje nam opis tego, co w teologii określane jest mianem „objawienia ogólnego” lub „powszechnego”. Oznacza to po prostu, że Bóg objawił się w sposób dostępny dla wszystkich ludzi. „Ogólny” charakter objawienia odnosi się do dwóch rzeczy: treści oraz odbiorców. Treść jest ogólna i nie daje nam szczegółowego opisu Boga. Prawda o Trójcy nie jest częścią tego objawienia.

Bóg objawił swoje istnienie oraz swoją wieczną moc i bóstwo. Audytorium odbiorców jest powszechne, ponieważ wszyscy ludzi otrzymali to objawienie. Bóg nie objawił siebie tylko małej, elitarnej grupie uczonych lub kapłanów, ale całej ludzkości.

Czego jeszcze uczy nas ten tekst o objawieniu ogólnym?

Po pierwsze, widzimy, że jest ono jasne i jednoznaczne. Ta wiedza jest dla nich oczywista (ujawniona); Bóg ją im ukazał; została ona odebrana w sposób właściwy. Ta wiedza nie jest mało znana, niewyraźna lub nieokreślona.

Po drugie, widzimy, że ta wiedza „wykonuje pracę” (dociera) pozostawiając trwały znak. Bóg nie tylko zapewnia obiektywne objawienie samego Siebie, które może być subiektywnie przyjęte lub odrzucone. Czytamy, że „poznali Boga”. Problemem człowieka nie jest to, że nie znał on Boga, ale fakt, że odrzucił on przyjęcie tego o czym wie, że jest prawdą.

Po trzecie, dowiadujemy się, że to objawienie trwa od założenia świata. Nie jest to wydarzenie jednorazowe, ale trwa w sposób ciągły.

Po czwarte, widzimy, że objawienie przychodzi do nas przez stworzenie. Niewidoczna natura Boga jest objawiona „przez to co stworzone”. Całe stworzenie jest wspaniałym teatrem, który ukazuje nam nadzwyczajny obraz Jego dzieła.

Po piąte, dowiadujemy się, że objawienie to jest wystarczające, aby okazać niewybaczalną ignorancję człowieka. W tym fragmencie czytamy, że „nie mają żadnej wymówki, usprawiedliwienia”. Jaką wymówkę apostoł może mieć na myśli? Jakie usprawiedliwienie mogłoby wykluczyć prawdę zawartą w stworzeniu? Oczywiście Paweł mówi o niewiedzy. Jeśli Paweł ma rację w sprawie „objawienia ogólnego” to oznacza, że żaden człowiek nigdy nie zwróci się do Boga ze słowami: „Przepraszam, nigdy nie chwaliłem Cię ani Ci nie dziękowałem, gdyż nie wiedziałem o twoim istnieniu. Gdybym tylko wiedział, z pewnością służyłbym Tobie. Nie byłem ateistą, ale raczej agnostykiem przekonanym, że nie istnieją wystarczające dowody potwierdzające Twoją egzystencję”. Jeśli Bóg rzeczywiście objawił się całej ludzkości, żaden człowiek nie może powoływać się na swoją niewiedzę, jako usprawiedliwienie dla braku oddania Mu chwały.

Tak więc osoba, która nigdy nie słyszała o Chrystusie może powoływać się na swoją niewiedzę, jednakże nie może powoływać się na brak informacji dotyczących Boga Ojca.

Ktoś mógłby jednak powiedzieć, że w najodleglejszych zakątkach świata żyją ludzie, którzy są bardzo religijni. Czy ich aktywność w sferze religii nie ochroni ich przed niebezpieczeństwem gniewu Bożego? Antropolodzy wyraźnie mówią, że człowiek jest homo religiosus. Wszędzie gdzie spotykamy człowieka, tam też spotykamy religię. Być może ci ludzie oddają cześć totemom, krowom czy innemu stworzeniu, ale przynajmniej starają się być w tym „szczerzy”. Skoro urodzili się w kulturze, w której oddaje się hołd krowie, to nie możemy oczekiwać, że będą postępować inaczej aniżeli pozostali ich pobratymcy.

Jeśli apostoł Paweł ma rację w swoim rozumowaniu, to pogańskie praktyki religijne nie usprawiedliwiają ludzi, ale wręcz dowodzą rzeczywistości ich winy. 

Paweł napisał: „Podając się za mądrych, zgłupieli; I zamienili chwałę niezniszczalnego Boga na podobieństwo obrazu zniszczalnego człowieka, ptaków, czworonożnych zwierząt i gadów. Dlatego też Bóg wydał ich nieczystości przez pożądliwości ich serc, aby hańbili swoje ciała między sobą. Oni to zamienili prawdę Bożą w kłamstwo i czcili stworzenie, i służyli jemu raczej niż Stwórcy, który jest błogosławiony na wieki. Amen”.
Apostoł w bardzo wnikliwy sposób dokonuje analizy religii pogańskiej. Dla niego jest to zniekształcenie prawdy. Zamienienie Bożej prawdy w kłamstwo. Boża chwała została zastąpiona marnym substytutem „chwały” stworzenia.

Uwielbienie stworzenia stało się religią, bałwochwalczą religią. Bycie gorliwym w kulcie bożków jest równoznaczne z gorliwością, która okrada Boga z należytej Mu chwały oraz godności. Skoro Bóg objawił swoją chwałę, a ta chwała została zastąpiona uwielbieniem stworzenia, nie ma żadnej religii, która mogłaby znaleźć upodobanie w Bożych oczach.

A więc fakt, że ludzie są religijni, wcale nie oznacza, że podobają się Bogu. Bałwochwalstwo jest zniewagą dla Boga. Jest to zredukowanie Boga do poziomu stworzenia i ograbienie Go z bóstwa oraz cech właściwych tylko Bogu. Jest to szczególnie odrażające w świetle prawdy, że wszyscy ludzie otrzymali i zrozumieli Jego objawienie, aby we właściwy sposób móc ustosunkować się do Niego. Wszystkie pogańskie religie nie są więc wyrazem wewnętrznej uczciwości człowieka w poszukiwaniu prawdziwego Boga, ale podstawowym odrzuceniem Bożego objawienia.

W jaki sposób poganie będą sądzeni?

Nowy Testament wyraźnie pokazuje, że ludzie będą sądzeni według światła, które posiadają. Ludzie w różnych częściach świata nigdy nie słyszeli o zawartości Prawa starotestamentowego. Paweł napisał jednak, że mają oni prawo „wypisane w sercu” (Rz 2:15). Nie zostaną więc osądzeni na podstawie Prawa, o którym nie słyszeli i w sposób oczywisty nie mieli możliwości, aby się do niego ustosunkować. Zostaną jednak osądzeni na podstawie prawa, które Stwórca wyrył w ich sercu.

Tak więc, jeśli osoba na drugim końcu świata nigdy nie słyszała o Chrystusie, to nie będzie potępiona za to. Będzie ukarana za to, że odrzuciła objawienie Ojca i była nieposłuszna prawu, które nosi w swoim sercu. Ludzie nie są odrzucani przez Boga z powodu tego czego nie słyszeli, ale z powodu tego o czym dobrze wiedzieli.

R. C Sproul wskazuje na kluczowe kwestie do zapamiętania:

1. Wszyscy ludzie znają Boga Ojca (Rz 1:18). Problemem poganina, który nigdy nie słyszał Ewangelii jest powszechny upadek ludzkości. Musimy podkreślać, że Bóg objawił siebie samego wszystkim ludziom. Wszyscy ludzie wiedzą, że Bóg istnieje. Nikt nie może powoływać się na niewiedzę jako pretekst odrzucenia Bożego objawienia.

2. Wszyscy ludzie zniekształcają i odrzucają prawdziwą wiedzę o Bogu. Z powodu wypaczenia Bożej prawdy lub jej całkowitego odrzucenia, żaden człowiek nie jest niewinny przed Bożym obliczem.

3. Na świecie nie ma niewinnych ludzi. Ludzie, którzy zginą nie usłyszawszy nigdy poselstwa Ewangelii, zostaną osądzeni zgodnie z posiadaną wiedzą. Będą uznani za winnych odrzucenia Boga Ojca. Bóg nigdy nie potępia niewinnych ludzi.

4. Boży sąd jest według wiedzy, którą posiadają ludzie. Bałwochwalcza religia nie znajduje upodobania w Bożych oczach, ale dodatkowo obdziera Boga z Jego chwały. Bałwochwalstwo nie jest wyrazem poszukiwań Boga przez nieświadomego człowieka, ale raczej jego ucieczką od Stwórcy.

5. Ewangelia jest Bożym darem odkupienia zagubionych. Bóg posłał Chrystusa, aby odkupić człowieka z jego winy. Jeśli ludzie odrzucają Chrystusa stają w obliczu podwójnego sądu: odrzucenia objawienia Boga Ojca i Boga Syna (zob. Kol 1:13-17).

6. Poleceniem Chrystusa dla Kościoła, jest głoszenie Ewangelii wszelkiemu stworzeniu (zob. Mk 16:15).

7. „Religijność” nie zbawia człowieka, ale dodaje jego winy.

„Każdy bowiem, kto wezwie imienia Pana, będzie zbawiony. Jakże więc będą wzywać tego, w którego nie uwierzyli? A jak uwierzą w tego, o którym nie słyszeli? A jak usłyszą bez kaznodziei? Jakże też będą głosić, jeśli nie zostaną posłani? Jak jest napisane: O jak piękne są nogi tych, którzy opowiadają pokój, tych, którzy opowiadają dobre rzeczy! Ale nie wszyscy byli posłuszni ewangelii. Izajasz bowiem mówi: Panie, któż uwierzył naszemu głoszeniu? Wiara więc jest ze słuchania, a słuchanie – przez słowo Boże” (Rz 10:13-17)

W stworzeniu, w zrządzeniach opatrzności, w historii, nie ma wiedzy, która mogłaby nas zbawić. Nie znajdujemy tam miłości Bożej, Bożej łaski, Jego miłosierdzia czy współczucia. Znajdujemy tam Jego wielkość, chwałę, dostojeństwo, potęgę, panowanie, sprawiedliwość, prawość. To jest ogólne objawienie, które dał Bóg, ale jeśli na nim poprzestać, nie wystarcza ono, by zbawić człowieka; niemniej jest wyczerpujące, by odebrać człowiekowi usprawiedliwienie dla jego bezbożności i grzeszności.

Wystarczy, by człowiek nie miał wymówki czy usprawiedliwienia w kwestii bezbożności i nieprawości ponieważ to objawienie jest dostatecznie widoczne, by można dzięki niemu odkryć Boże istnienie, Jego wielkość, moc, sprawiedliwość, prawość i zakon. Innymi słowy Paweł twierdzi, że stworzenie, opatrzność i historia pozwalają odkryć fakt istnienia Boga Stwórcy i Boga – moralnego władcy świata. Dlatego właśnie apostoł Paweł mówi, że ludzkość nie ma nic na swoją obronę, nie ma żadnego usprawiedliwienia.

ar
By o

środa, 16 maja 2018

Jaki jest właściwy sposób posługiwania się słowem Boga?

Jaki jest właściwy sposób posługiwania się słowem Boga?

środa, maja 16, 2018 0 Comments
Jaki jest właściwy sposób posługiwania się słowem Boga? Przychodzi mi tutaj do głowy pewna uderzająca ilustracja:

Pewien człowiek opisał trzy rzeczy, które dojrzał pośród roślin i kwiatów w ogrodzie. Pierwszą był motyl, który usiadł na przepięknym kwiecie. Zabawił tam sekundę lub dwie, następnie przeniósł się na inny i tak obejrzał i dotknął wielu cudownych kwiatów, lecz nie wyciągnął z tego żadnej korzyści.

Następnie pojawił się biolog taszcząc ze sobą pokaźnych rozmiarów notatnik i mikroskop. Sporo czasu spędził nad każdym kwiatem i rośliną robiąc odpowiednie rysunki i notatki. Kiedy jednak skończył, zamknął swa wiedzę w notatniku. Bardzo mało mu z niej pozostało.

Wtedy na scenie pojawiła się pszczoła, która to tu, to tam zapuszczała się w kielich kwiatu i spędzała w każdym trochę czasu, wylatując z niego obładowana pyłkiem. Przylatywała z „pustym zbiornikiem”, a wylatywała z pełnym.

Są ludzie, którzy czytają Biblię przeskakując z jednego ulubionego fragmentu do następnego, ale niewiele wynoszą ze swego czytania. Inni prawdziwie studiują i robią notatki, lecz nie stosują nauczania Pisma. Jeszcze inni – jak pszczoła – poświęcają czas Słowu, czytają je, zaznaczają, trawią je w swym umyśle i stosują. Ich myśli pełne są mądrości, a ich życie roztacza woń niebiańskich wspaniałości.

Do których z tych ludzi ty się zaliczasz? Czy jesteś jak motyl przeskakujący z grupy do grupy, z jednego studium Biblii do drugiego, z jednego seminarium do następnego, z książki do książki – który macha pięknymi skrzydełkami, lecz nigdy się nie zmienia? A może jesteś podobny do biologa – masz wystarczająco dużo notatek, by puścić na dno mały okręt wojenny? Czy też może jesteś jak pszczoła, który przylatuje z „pustym zbiornikiem”, a wylatuje z pełnym? Może przekształcasz swą wiedzę w miód, który czyni życie słodkim?

John MacArthur
By o

poniedziałek, 14 maja 2018

Jak Bóg będzie cię zmieniał

Jak Bóg będzie cię zmieniał

poniedziałek, maja 14, 2018 0 Comments
„... nie wiemy bowiem, o co się modlić, jak należy” (Rz 8:26)

Wiele nieporozumień w naszym chrześcijańskim życiu ma miejsce w związku z odpowiedziami na nasze modlitwy. 

Bywa tak, że modlimy się o cierpliwość, a Ojciec nasz Niebieski daje nam takie warunki, w których nasza cierpliwość zostaje w wyższym stopniu poddana próbie, gdyż „ucisk wywołuje cierpliwość” (Rz 5:3).
Prosimy, aby Bóg dał nam pokorę, a On posyła cierpienia, gdyż my przez to, co cierpimy, uczymy się posłuszeństwa.
Modlimy się, by nie być egoistami; wtedy Bóg zsyła takie wypadki, które wymagają od nas samozaparcia: abyśmy szukali pożytku dla ubogich i nauczyli się kłaść dusze swoje za braci.

Prosimy Boga o ciche i pokorne serce, jak u Baranka Bożego; i oto On daje nam służbę wymagającą pokory, albo znajdziemy się w sytuacji, w której ludzie nas krzywdzą, a my nie protestujemy, aby nie oddawać złem za złe „...i nie otworzył swoich ust, jak jagnię na rzeź prowadzone” (Iz 53:7).

Prosimy o wybawienie od ducha rozdrażnienia – a oto nagle przylatuje istna burza pokuszeń, aby wywołać w nas zdenerwowanie. Prosimy o uspokojenie, a tu nerwy nasze są napięte do ostateczności, abyśmy zwracając się ku Panu zrozumieli, że ciszy jaką On daje – nic nie może zmącić.

Prosimy Pana, aby pomnożył w nas miłość; w odpowiedzi posyła nam cierpienia; na naszej drodze spotykamy się z pozornie nieprzyjemnymi ludźmi, którzy działają na nasze nerwy i ranią uczucia nierozważnym postępowaniem: lecz miłość jest cierpliwa, miłosierna, nie przeciwstawia się, nie wpada w rozdrażnienie. Miłość wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, wszystkiego się spodziewa; nigdy nie ustaje.

Pragniemy, aby widziany był w nas Chrystus, a na to On odpowiada:
„Oto wytapiałem cię sobie jak srebro, próbowałem cię w piecu cierpienia” (Iz 48: 10). „Czy ostoi się twoje serce, czy ręce twoje będą dość mocne...?” (Ezech 22: 14). „Czy podołacie?”
Aby mieć pokój i zwycięstwo, trzeba nauczyć się przyjmować wszystko jako z ręki Bożej. 
Wszelką okoliczność, doświadczenie, czy utratę czegoś, jako posłane przez Niego, naszego Ojca, i żyć na niebiosach, pod chmurami, przed samym tronem Bożym i tam z góry spoglądać na wszystko, co nas otacza, jako na cząstkę wyznaczoną nam przez miłującego Ojca.

L.B. Cowman

By o

czwartek, 10 maja 2018

Zachęta dla tchórzy!

Zachęta dla tchórzy!

czwartek, maja 10, 2018 0 Comments
Słyszę, jak jeszcze inny płacze nad sobą mówiąc: „Och, Panie, moja słabość polega na tym, że nie potrafię wytrwać w jednym postanowieniu! Kiedy w niedzielę słucham kazania, jestem pod wrażeniem; jednak w ciągu tygodnia przebywam w złym towarzystwie i wtedy odchodzą ode mnie wszystkie te dobre uczucia. Moi koledzy z pracy nie wierzą w nic i wygadują tak okropne rzeczy, że nie wiem, jak mam im odpowiedzieć i czuję się tak, jak by mnie ktoś powalił na ziemię”.

Bardzo dobrze znam tego giętkiego pana Chwiejnego i bardzo się o niego lękam, a z drugiej strony, jeśli tylko jest on szczery, łaska Boża może usunąć jego słabość. Duch Święty może wyrzucić złego ducha lęku przed ludźmi. On może uczynić lękliwego dzielnym. Pamiętaj, mój biedny, wahający się przyjacielu, nie możesz pozostać w takim stanie. 

Nigdy nic dobrego nie przyniesie ci to, że będziesz wobec samego siebie postępował podle i po dziadowsku. Stań prosto, przyjrzyj się sobie i zobacz, czy twoim przeznaczeniem jest być niczym żaba przed broną, która w obawie o swoje życie nie wie, czy uciec czy siedzieć cicho. 

Odważ się pomyśleć o sobie. Nie jest to tylko kwestia duchowa, lecz coś, co dotyczy zwykłej męskości. Wiele bym zrobił, aby zadowolić moich przyjaciół, jednak pójść do piekła po to tylko, aby zadowolić ich, to więcej, niż bym się odważył. Dla podtrzymania dobrych relacji dobrze jest zrobić to czy tamto, jednak nigdy nie jest dobrze stracić przyjaźń Boga po to tylko, aby zachować dobre relacje z ludźmi. Ktoś może powiedzieć: „Wiem o tym, ale chociaż o tym wiem, nie potrafię zdobyć się na odwagę. Nie mogę pokazać, kim tak naprawdę jestem. Nie potrafię pewnie stać”. 

Również dla takich mam ten sam werset: „Wszak Chrystus, gdy jeszcze byliśmy słabi, we właściwym czasie umarł za bezbożnych (Rz 5:6). Gdyby Piotr tutaj był, powiedziałby: „Pan Jezus umarł za mnie, kiedy byłem tak biednym, słabym stworzeniem, że służąca, która pilnowała ogniska sprawiła, że skłamałem i przysięgałem, że nie znam Pana”. Tak, Jezus umarł za tych, którzy porzucili Go i uciekli. Uchwyć się mocno tej prawdy.

To jest twoje droga ratunku przed tchórzostwem. Niech głęboko w twojej duszy zapadnie ta prawda: „Chrystus umarł za mnie”, a wkrótce będziesz gotowy umrzeć za Niego. Uwierz w to, że On cierpiał zamiast ciebie i ofiarował za ciebie pełny, autentyczny i zadowalający okup. Jeśli wierzysz w ten fakt, to jesteś zmuszony zareagować w ten sposób: „Nie mogę wstydzić się Tego, który umarł za mnie”. Pełne przekonanie, że jest to prawda napełni cię niezłomną odwagą. Spójrz na świętych w czasach męczenników. 

W początkowym okresie religii chrześcijańskiej ta wielka myśl o niezmiernej miłości Chrystusa rozpalała Kościół swoją świeżością, wierzący byli nie tylko gotowi umrzeć, lecz także poczytywali sobie za honor cierpieć, a nawet stawali się setkami przed sądami, aby wyznawać Chrystusa. 

Nie twierdzę, że postępowali mądrze zabiegając o okrutną śmierć, jednak ta postawa dowodzi mojego argumentu, a mianowicie, że poczucie miłości Jezusa podnosi umysł ponad wszelkich strach przed tym, co nam może zrobić człowiek. Dlaczego świadomość tej miłości nie miałaby spowodować tych samych skutków w tobie? Och, oby mogła ona natchnąć cię, czytelniku, odważnym postępowaniem, aby stanąć u boku Pana i naśladować Go aż do końca!

Charles Spurgeon
By o

poniedziałek, 7 maja 2018

Glina powstaje przeciwko Garncarzowi

Glina powstaje przeciwko Garncarzowi

poniedziałek, maja 07, 2018 0 Comments
Jeżeli Bóg postanawia okazać swe suwerenne prawo i wybiera ze świata niepokutujących i niewierzących buntowników, określoną liczbę ludzi, aby byli zbawieni, to kto jest przez to pokrzywdzony? Czy Bóg jest zobowiązany wymuszać przyjęcie swego daru na tych, którzy uważają go za bezwartościowy? Czy Bóg jest zmuszony zbawić tych, którzy zdecydowali się pójść swą własną drogą?

Jednak nic bardziej nie irytuje naturalnego człowieka i nie wydobywa na powierzchnię jego wrodzonej i niepoprawnej wrogości wobec Boga, niż przekonywanie go o wieczności, wolności i absolutnej suwerenności Bożej łaski.

To, że Bóg miałby określić swój cel w wieczności bez jakichkolwiek konsultacji ze stworzeniem, jest zbyt upokarzające dla nieskruszonego serca. To, że na łaskę nie można zasłużyć lub zdobyć jej ludzkim wysiłkiem, jest zbyt poniżające dla człowieka obłudnego. 

I to, że łaska wyróżnia kogo chce, aby został uprzywilejowanym jej obiektem, wznieca protesty pysznych buntowników. Glina powstaje przeciw Garncarzowi i pyta: „Dlaczego takim mnie uczyniłeś?” Bezbożni buntownicy ośmielają się kwestionować sprawiedliwość Bożej suwerenności.

A.W. Pink
By o

czwartek, 3 maja 2018

Wierność Boga

Wierność Boga

czwartek, maja 03, 2018 0 Comments
„Wierny jest Bóg, który was powołał do społeczności Syna swego Jezusa Chrystusa, Pana naszego” (1 Kor 1:9).

Apostoł nie powiedział: „Jesteście wierni”. Wierność ludzka jest, niestety, bardzo mało wiarygodna. Jest w istocie zwykłą próżnością. Apostoł nie powiedział: „Macie wiernych kaznodziejów, którzy będą was prowadzić, dlatego ufam, że będziecie bezpieczni”. Gdybyśmy byli pod opieką ludzką mielibyśmy bardzo złą opiekę. 

Apostoł mówi: „Bóg jest wierny”. Jeśli okażemy się wierni, to tylko dlatego, że Bóg jest wierny. Cały ciężar naszego zbawienia musi opierać się na wierności Boga naszego przymierza. Cała sprawa zależy od tego chwalebnego atrybutu Boga.

Jesteśmy zmienni niczym wiatr, słabi jak nić pajęczyny, niestali jak woda. Nie można ufać ani naszym naturalnym cechom charakteru, ani duchowym osiągnięciom. Bóg jednak pozostaje wierny. 

On jest wierny w Swojej miłości; On nie podlega zmianom, ani nie ma u Niego cienia zmiany. 

On jest wierny Swoim postanowieniom, nie rozpoczyna pracy, by ją w połowie przerwać. 

On jest wierny w Swoich relacjach, jako Ojciec nie zaprze się Swoich dzieci, jako przyjaciel nie wyprze się swojego ludu, jako Stwórca nie porzuci dzieła Swoich rąk. 

On jest wierny Swoim obietnicom i nigdy nie pozwoli, aby chociaż jedna z nich zawiodła wierzącego. 

On jest wierny Swojemu przymierzu, które zawarł z nami w Jezusie Chrystusie i potwierdził krwią Swojej ofiary. 

On jest wierny wobec Swojego Syna i nie pozwoli, aby Jego drogocenna krew była przelana na daremno. 

On jest wierny wobec Swojego ludu, któremu obiecał życie wieczne i od którego się nie odwróci.

Wierność Boga jest podstawą i kamieniem węgielnym naszej nadziei wytrwania aż do końca. Święci wytrwają w świętości dlatego, że to Bóg zachowuje ich w łasce.

Charles Spurgeon 
By o