5sola.pl

Soli Deo Gloria

środa, 24 lutego 2016

Czy przywódcy chrześcijańscy prowadzą kościół szeroką drogą złudzenia?

Czy przywódcy chrześcijańscy prowadzą kościół szeroką drogą złudzenia?

środa, lutego 24, 2016 0 Comments
Dlaczego w Kościele jest tak mało wezwania do duchowego rozróżniania? Dlaczego jest tak mało ostrzeżeń przed ruchem fałszywej „nowej ewangelii”, szkalującym osobę Jezusa Chrystusa i zagrażającym życiu Jego naśladowców?

Wielu chrześcijan często wspomina analogię żaby, która powoli jest gotowana w garnku pełnym wody nie zdając sobie sprawy z tego, że ginie. Jednak niejeden wierzący nie jest świadomy, że opowiadając tę historyjkę o żabie tak naprawdę opowiada o sobie samym. Jak inaczej można wyjaśnić szybki wzrost ruchu „nowej ewangelii”, który zaniepokoił zaledwie nieliczną garstkę osób w Kościele? Zwolennicy „nowej ewangelii” nadal publikują bestselerowe książki oraz zapełniają fale radiowe w coraz szerszym zakresie przy jednoczesnej, dziwnej ciszy w obrębie chrześcijaństwa. Czy Kościół ma jakąkolwiek świadomość tego co się dzieje naprawdę?

Często słyszeliśmy płomienną frazę: „Nigdy nie możemy pozwolić aby to co się stało w Niemczech wydarzyło się ponownie”. I z wszystkich pomników Holocaustu, świadectw tych, którzy przetrwali oraz niezliczonej liczby książek napisanych na ten temat, zrobiliśmy kawał dobrej roboty przekonując samych siebie, że nigdy nie popełnilibyśmy tego samego błędu, który uczynili Niemcy w związku z Hitlerem. Uważamy, że Amerykanie nigdy nie dopuściliby do takiej sytuacji w naszym kraju. Nasza demokracja oraz  staromodny zdrowy rozsądek nigdy nie pozwoliłyby na coś takiego.

Żydowski historyk i biograf Adolfa Hitlera, Konrad Heiden, wspomina, że niemiecki dyktator wszystkie swoje plany zawarł w telegraficznym skrócie już w jednym z początkowych swoich pism: Przez lata książka Hitlera, „Mein Kampf”, stanowiła dowód ślepoty i samozadowolenia całego świata. Na jej stronach Hitler ogłosił z przytłaczającą szczerością  – na długo zanim doszedł do władzy – program krwi i terroru, w który tylko niewielka liczba czytelników miała odwagę uwierzyć. Kolejny raz mogliśmy się przekonać, że nie było bardziej skutecznej metody na ukrycie swoich zamiarów niż ogłoszenie ich publicznie.

Jednakże chrześcijanie nie wydają się rozumieć ostrzeżeń Jezusa dotyczących potężnego zwiedzenia, które będzie charakteryzować czasy końca. Być może dali się zwieść myśleniu, że sami nie mogą zostać oszukani i dlatego nie biorą poważnie Jego ostrzeżeń o tym, że podobnie jak niegdyś Hitler, tak w przyszłości powstanie Antychryst aby rządzić światem, a wielu ludzi nazywających siebie samych „chrześcijanami” wspiera duchowe oszustwo przychodzące do nas w rzekomym imieniu Chrystusa.

Nasz przeciwnik chce abyśmy uwierzyli, że biblijne ostrzeżenia są dla innych ludzi i przeznaczone na inny czas. Jednak Pismo oraz Duch Boży głęboko przekonuje nasze serca, że biblijne ostrzeżenia odnoszą się bezpośrednio do nas. Studiując Biblię, czuwając, modląc się i obserwując wydarzenia mające miejsce wokół nas zrozumiemy, że przyszłe czasy opisane przez Jezusa nagle i niezaprzeczalnie dzieją się na naszych oczach.

W drugim Liście do Koryntian, Paweł ostrzegał wierzących przed ich podatnością i skłonnością do fałszywych nauk głoszonych w imię Jezusa. Zakłada on, że jeśli ktoś przyszedłby do nich z „inną ewangelią” z „innym Jezusem” i w „innym duchu” z łatwością by go znosili. (2 Kor 11:3-4)

Wcześniej, w tym samym liście Paweł pośrednio zachęcał Koryntian aby nie ignorowali planów i intryg przeciwnika jeśli nie chcą, by przejęły one nad nimi przewagę (2 Kor 2:11). Paweł powiedział Efezjanom, że to wstyd nawet mówić o rzeczach dziejących się w ciemności, które mają być jednak wystawiane na światło (Ef 5:12-13).

Powiedział im również, że przez całe trzy lata nie przestawał ich ostrzegać dniem i nocą przed „wilkami drapieżnymi", które „powstaną" w kościele i będą „mówić rzeczy przewrotne” aby odwieść ludzi od wiary i przeciągnąć ich do obozu wroga (Dz 20:29-31). Miejmy się na baczności mając i dziś na uwadze te same ostrzeżenia.

Jest czymś bardzo niepokojącym kiedy widzimy wielu chrześcijańskich przywódców, którzy używają tych samych słów i wyrażeń powszechnie wykorzystywanych przez propagatorów „innej ewangelii”. „Nowe objawienia” opisujące jak „poruszenie Boże” ma na celu zabranie wierzących na spotkanie z ich przeznaczeniem, przenoszące ich na „nowy poziom duchowy” w „nowym wymiarze”, brzmią bardziej jak „nowa ewangelia” niż tradycyjna Ewangelia Jezusa Chrystusa.

Czy przywódcy chrześcijańscy prowadzą Kościół do krzyża czy do „Planetarnej Pięćdziesiątnicy”? Dlaczego w kościołach nie ma prawie żadnego wezwania do duchowego rozróżniania (za wyjątkiem ostrzeżeń aby wierzący nie zaczęli powątpiewać w swoich wyznaczonych chrześcijańskich przywódców)?
Dlaczego duchowe doświadczenia mają pierwszeństwo przed duchowym rozróżnianiem? Dlaczego jest tak mało ostrzeżeń wobec ruchu „nowej ewangelii”, szkalującej osobę Jezusa Chrystusa i zagrażającej życiu Jego naśladowców?  Dlaczego „nowe objawienia” w wielu służbach zaczynają zastępować spisane przez Boga Słowo?

Dlaczego chrześcijanie nieustannie przygotowują się na przyjęcie błogosławieństwa a nie na nadchodzące prześladowanie? Co się dzieje w tym świecie?!

Czy Kościół oczekujący przebudzenia i powrotu prawdziwego Chrystusa, może zostać zwiedziony przez tego, który przyjdzie w Jego imieniu starając się Go zastąpić? Czy Kościół będzie zaskoczony błędem uwierzenia i przyjęcia fałszywego Chrystusa „Planetarnej Pięćdziesiątnicy” będącego następstwem „wielkiego poruszenia Bożego” pomimo wyraźnych ostrzeżeń przed zwiedzeniem? 

Czy jesteśmy na prostej drodze do wielkiego złudzenia opisanego w Biblii? Czy istnieje jakikolwiek powód, aby nie rozważyć takiej możliwości? Prorok Daniel wspomina o Bogu „warowni” w odniesieniu do Antychrysta: „Zamiast tego będzie czcił boga warowni; złotem, srebrem, drogimi kamieniami i kosztownościami będzie czcił boga, którego nie znali jego ojcowie” (Dn 11:38)

„Bóg” „nowej ewangelii” pyta jednego z liderów ruchu New Age, Donalda Walsch’a: „Co jeśli nie jestem jak „człowiek” ale raczej jak Siła?”. „Chrystus” z Kursu Cudów stwierdził, że w każdym człowieku istnieje „przemożna Siła”. Marianne Williamson wyjaśnia, że ta „uniwersalna siła” ma dość mocy aby „uczynić wszystko właściwie” i może być „aktywowana” w każdej osobie.
„Chrystus nowej ewangelii” powiedział Barbarze Marx Hubbard, że w dzień „Planetarnej Pięćdziesiątnicy” „planetarny uśmiech” będzie widoczny na twarzy całej ludzkości; będzie to „niekontrolowana radość”, którą opisał on jako „radość siły”, która będzie falować w ciele całej ludzkości. Benjamin Creme opisuje to wydarzenie jako „pięćdziesiątnica dla wszystkich”. „Chrystus” z Kursu Cudów mówi o tym jak skończy się ten świat w „pokoju” i „uśmiechu”.

Czy ktoś zastanawiał się czy ta sama „Moc” może być fałszywą imitacją Ducha Świętego w Kościele i stwarzać „przebudzenia” oraz „poruszenia Boże”, które w rzeczywistości nie są w ogóle żadnym Bożym działaniem? Czy „Bóg mocy” zaczął proces przygotowywania kościoła na „Planetarną Pięćdziesiątnicę”?

Czy nie powinniśmy z większą starannością podejść do słów wzywających nas do badania duchów? Czy położyliśmy naszą wiarę i zaufanie w chrześcijańskich „przywódcach” zamiast w Bogu? Czy zastanawiamy się nad zagadnieniami związanymi z czasami ostatecznymi? Czy wszyscy zgadzamy się z tym, że prześladowanie nie jest tym co powinno nas niepokoić? Czy modlimy się do Boga abyśmy nie zostali zwiedzeni i oszukani?

W mojej książce, „The Light That Was Dark” napisałem, że wielu którzy uważali, że trwali w „wierze” szybko stanie się częścią zwiedzenia, jeśli już nią nie są. Czy byliśmy już świadkami wielkiego odstępstwa przepowiedzianego w Biblii? Czy „tajemnica nieprawości”, o której czytamy w Piśmie już działa z całą mocą znaków i fałszywych cudów? Czy ludzie nazywający siebie chrześcijanami porzucają swoją wiarę w Biblię i biblijnego Chrystusa?

Czy dołączą oni do ekumenicznego ruchu, który na ołtarzu miłości i jedności złoży ofiarę z Bożej prawdy i być może połączy się z resztą ruchu New Age?
Jezus ostrzegał, że taka wiara nie prowadzi do życia, ale do ostatecznego zniszczenia: „Wchodźcie przez ciasną bramę; albowiem szeroka jest brama i przestronna droga, która wiedzie na zatracenie, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą. A ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do żywota; i niewielu jest tych, którzy ją znajdują” (Mt 7:13-14)

Czy jest możliwe, że powodem dla którego kościół jest nieświadomy ruchu „nowej ewangelii” jest fakt, że jest kierowany przez tego samego ducha prowadzącego ludzi na szerokiej drodze? Czy to dzieje się właśnie teraz tuż przed naszymi oczami?

Warren B. Smith
Źródło: http://www.lighthousetrailsresearch.com/blog/?p=18640



By o

piątek, 19 lutego 2016

Jak można stać się podporządkowanym temu światu?

Jak można stać się podporządkowanym temu światu?

piątek, lutego 19, 2016 0 Comments
Rzymian 12:2 należy do najczęściej cytowanych wersetów z Biblii. W tym oto wersecie jesteśmy ostrzegani o siłach, które walczą o naszą uwagę, o nasze oddanie – ostrzegani o tym, że nawet chrześcijanie bywają z tego powodu rozdarci. „Nie podporządkowujcie się już więcej wzorcom tych czasów”, pisze apostoł Paweł, „niech was przeobraża wasz nowy sposób myślenia, tak, byście potrafili rozpoznać, co jest wolą Bożą, co jest dobre, przyjemne i doskonałe.” Paweł przyjmuje, że nie pozostaniemy i nie możemy pozostać niezmienieni w naszym życiu. Nie będziemy i nie możemy być tacy, jacy w danej chwili jesteśmy. Pytanie jednak brzmi – jak będziemy zmienieni i komu pozwolimy mieć na nas wpływ. Czy podporządkujemy się światu czy raczej pozwolimy przemienić się Bogu?

Podporządkowanie się jest stale obecnym zagrożeniem. Gdy ostatnio się nad tym zastanawiałem, doszedłem do wniosku, że można stać się podporządkowanym temu światu na dwa sposoby – albo aktywnie podążając za światem i za tym, co światowe albo będąc pasywnym, pozwalając, żeby to świat nas zmieniał – powoli, lecz ze skutkiem podobnym do tego, z jakim woda podmywa skałę.

Zatem pierwszy sposób w jaki człowiek podporządkowuje się światu polega na byciu do niego przyciąganym, przez niego odurzonym, a w końcu naśladującym go. To wielka pokusa dla wielu ludzi, prawdopodobnie jeszcze większa dla młodych ludzi wychowywanych w chrześcijańskich domach. Jako nastolatek byłem świadkiem jak wielu moich znajomych zostało pochłoniętych przez ten rodzaj światowości. Zostaliśmy wychowani w chrześcijańskich rodzinach, lecz kiedy moi znajomi zaczęli doświadczać niezależności, z jaką wiąże się wchodzenie w dorosłość oraz pewnego oddalenia od rodziców, to wielu z nich postanowiło doświadczyć także tego, co ten świat ma do zaoferowania. Przypatrywali się jak zachowuje się świat i robili tak samo. Przypatrywali się jak ubiera się świat i ubierali się tak samo. Na tysiące małych sposobów podporządkowywali się światu do momentu, gdy już niczym się od świata nie różnili. Niektórzy z nich ostatecznie doświadczyli działania Boga, który przyciągnął ich z powrotem. Wielu jednak nigdy nie wróciło – wielu rozmyślnie i całkowicie podporządkowało się światu.

Jednak do wielu z nas ta podporządkowująca siła tego świata przychodzi w nieco innej, o wiele łagodniejszej postaci. Ulegamy wzorcom tego świata przez to, że przestajemy być uważni, zaniedbujemy bycie ostrożnym, a wobec wtargnięcia, jakiego dokonuje ten świat, przestajemy wychodzić z ofensywą. Jeśli ten pierwszy aktywny sposób podążania za światem porównać do tego, co czyni przemysłowa odlewnicza forma z poddanym jej materiałem, to ten drugi rodzaj podporządkowania jest powolnym wbijaniem nas w tą formę, kawałek po kawałku. Ostatecznie nie ma znaczenia, w jaki sposób ten proces przebiega, gdyż sprawi on i tak, że staniesz się jak ta forma, według której zostajesz kształtowany. Jednak ten drugi będzie to czynił o wiele wolniej – być może na tyle wolno, że nawet nie zauważysz zachodzących zmian.

Możemy zostać podporządkowani światu poprzez rozrywkę – gdy nie będziemy uważać na to, co oglądamy, słuchamy i czytamy, jak wiele tego pochłaniamy. Możemy zostać podporządkowani światu przez edukację – gdy większy wpływ mają na nas osoby przeciwne Bogu, a mniejszy te, które naprawdę Go kochają. Możemy zostać podporządkowani światu przed nasze przyjaźnie – gdy utrzymujemy najlepsze i najbardziej nas kształtujące relacje z niewierzącymi albo z tymi, którzy otwarcie sprzeciwiają się temu w co wierzymy. Możemy zostać podporządkowani światu przez naszą apatię – gdy zaniedbujemy zwykłe przejawy Bożej łaski w naszych lokalnych wspólnotach, nie angażujemy się w domowe czy rodzinne grupy.

Jakie to wszystko ma konsekwencje? Po pewnym czasie okazuje się, że widzimy siebie nie przez pryzmat Bożego Słowa, ale przez pryzmat tego, co akurat znajduje się na listach bestsellerów. Okazuje się, że nasze rozumienie początków świata jest bardziej zaczerpnięte ze szkolnych podręczników, aniżeli konfrontowane z Biblią. Nasze rozumienie seksualności może więcej zawdzięczać filmom albo pornografii niż Temu, który stworzył nasze ciała i naszą seksualność. Stajemy się stopniowo coraz bardziej podporządkowani – przez nierozwagę, przez brak uwagi, przez zwyczajne zaniedbanie. W jaki sposób jesteś kuszony, by stać się mniej rozważnym i czujnym? W jaki sposób pozwalasz na to, by świat stopniowo wnikał w twoje serce i twój umysł? Bo właśnie w taki sposób świat sobie ciebie podporządkowuje.

Światowość jest jak grawitacja – po prostu zawsze tam jest, zawsze napiera na ciebie, zawsze próbuje wywierać na ciebie wpływ. Jako chrześcijanin możesz się zmieniać poprzez nie poddawanie się temu wpływowi każdego dnia. Musisz i możesz tak robić. Musisz, ponieważ twoje duchowe życie i twoje duchowe zdrowie zależy od tego. Możesz, ponieważ masz w sobie Ducha Świętego, którego radość sprawia, że przemieniasz się poprzez Słowo Boże na kształt Syna Bożego. Nie podporządkowuj się już więcej wzorcom tych czasów!

Tim Challies
Tłumaczył: Miszael 
Źródło: www.challies.com/articles/how-to-be-conformed-to-the-world


By o

niedziela, 14 lutego 2016

Prawdziwa miłość

Prawdziwa miłość

niedziela, lutego 14, 2016 0 Comments
Bóg jest miłością, a miłość nigdy nie zawodzi, bo Bóg nigdy nie zawodzi. Miłość nie może zostać oddzielona od Boga, nie może bez Niego istnieć. Boża miłość jest fundamentem i zarazem definicją miłości. Bóg jest źródłem miłości, On ją podtrzymuje i sprawia, że miłość jest w ogóle możliwa. Bóg nadaje miłości znaczenie, bez Boga miłość jest nie tyle bezwartościowa, co bez znaczenia.Choć ludzie mogą uznawać, że miłość jest możliwa bez Boga jako centrum i źródła miłości, to w rzeczy samej taka miłość jest niecierpliwa i niełaskawa, zazdrosna i przechwalająca się, wyniosła i prosta, zawsze nalegająca, by postawić na swoim, skora do irytacji, urażona, znajdująca radość w czynieniu złego i w nieprawdzie. Bez Boga miłość jest niczym innym jak kłamstwem ze strony Szatana.

Każdego dnia słyszymy jak ludzie mówią o miłości, jakby była ona jakimś źródłem bezosobowej siły, niezależną energią, która sama w sobie ma moc zmieniać serca, naprawiać rodziny, leczyć choroby, odbudowywać relację i jednoczyć narody. Świat jest rozmiłowany w idei miłości. Nawet słowo samo w sobie – miłość – stało się zbiorczym pojęciem (w którym wszystko się zmieści). Pojęciem, które zdaje się być w centrum powstającego języka opartego na jednej światowej religii i politycznej poprawności. Języka miłości, który sam dla siebie stał się religią. 

I choć świat, cielesność i Diabeł byliby niezmiernie zadowoleni, gdyby udało się ogołocić miłość z jej całego piękna i charakteru, a uczynić z niej miłość akceptowaną przez wszystko i przez wszystkich, akceptowaną w każdym kontekście i w każdej teologii – to jednak byłaby to daremna próba. Bo tak jak Bóg definiuje samego siebie, tak Bóg definiuje miłość.
Ostatecznie jednak jedyna i prawdziwa definicja miłości zwycięży. 

Zwycięży dlatego, że prawda ostatecznie zwycięży, a prawda zwycięży, ponieważ Chrystus zwyciężył, a zwyciężył dlatego, że „Bóg tak umiłował świat, że dał swego jedynego Syna, aby każdy kto w Niego wierzy nie zginął, ale miał życie wieczne”. 

Dla pewności powiem – zasługujemy, by zginąć. Nie tyle dzisiaj, co na wieczność. Nie zasługujemy na życie – ani to, które mamy, ani na życie wieczne. Zapłatą za mój buntowniczy grzech jest śmierć. Dlatego zasługuję na śmierć tak samo jak Mahatma Ghandi, Adolf Hitler czy moje własne dzieci. Każdy mężczyzna, kobieta czy dziecko – bez względu na to jak dobrzy lub jak źli ich zdaniem są – zginie, jeśli nie odwróci się od ufania samemu sobie i nie zaufa Jezusowi Chrystusowi, który jest jedyną prawdą, jedynym życiem i jedyną drogą do Ojca. 

Prawdziwa miłość oznacza głoszenie prawdy. Prawdziwa miłość oznacza głoszenie Ewangelii. Prawdziwa miłość oznacza głoszenie miłości Boga i gniewu Boga, a najmniej kochającą rzeczą, jaką możemy kiedykolwiek zrobić jest zatrzymać tę prawdę dla siebie przed tymi, którzy giną bez Chrystusa – prawdę o Bożej miłości, świętości, sprawiedliwości i łasce; prawdę o ludzkim grzechu, śmierci i piekle; prawdę o wierze, przebaczeniu i życiu wiecznym coram Deo, przed Bogiem w niebie, gdzie Boża miłość będzie panować po wieczne czasy.

Burk Parsons
Tłumaczył: Miszael 
Źródło: http://www.ligonier.org/blog/true-love/
By o

środa, 10 lutego 2016

Chrześcijaństwo, które przypomina meduzę

Chrześcijaństwo, które przypomina meduzę

środa, lutego 10, 2016 0 Comments
Bywają słowa, które nawet spisane ulatują z naszej pamięci w ciągu kilku dni. Inne z kolei są tak trafne, tak bezbłędne, że pozostają z nami przez wiele lat. J.C. Ryle był człowiekiem, który napisał wiele książek, krótkich rozpraw, kazań – i to takich, które w dzisiejszych czasach są nie mniej istotne i silne w swym wydźwięku, niż miało to miejsce w XIX wieku. Jego opis chrześcijaństwa na kształt meduzy mógłby równie dobrze powstać w XXI wieku.

Nieprzychylne nastawienie do wszelkich dogmatów jest jak epidemia, która teraz zbiera swoje żniwo, szczególnie pośród młodych ludzi. Jest ono źródłem tego, co muszę nazwać chrześcijaństwem na kształt meduzy na lądzie: to znaczy chrześcijaństwem bez kości, bez mięśni, bez siły. Meduza jest pięknym, pełnym gracji stworzeniem kiedy pływa w wodzie, zwijając się, by po chwili rozwinąć się jak mała, zgrabna parasolka. A jednak – ta sama meduza, wyrzucona na brzeg, jest jedynie bezradną grudką, niezdolną do poruszania się, obrony i przetrwania. Niestety! Jest to żywy obraz tego jak wygląda współczesna religia, której sztandarowe hasło brzmi: „Żadnych dogmatów, żadnych założeń, żadnych stanowczych doktryn”.

Mamy tysiące “meduzowych” kaznodziei, którzy zdają się nie mieć nawet kosteczki w ciele ich wierzeń i poglądów. Nie mają konkretnych opinii; nie przynależą do żadnej szkoły, nie sympatyzują z żadną ze stron; są tak przestraszeni wszelkich „radykalnych poglądów”, że nie mają wcale żadnych poglądów.

Mamy tysiące “meduzowych” kazań głoszonych rokrocznie, kazań bez żadnych ostrych wykończeń, kantów, zaostrzonych końców, wygładzonych jak kula bilardowa, nie budzących żadnego grzesznika, nie budujących żadnego świętego.

Mamy całe legiony “meduzowych” młodych ludzi, którzy co roku opuszczają mury uniwersytetów, uzbrojeni w jakieś strzępki filozofii z drugiej ręki, którzy za oznakę intelektualnego wyrachowania uznają brak jakichkolwiek sprecyzowanych opinii na jakikolwiek temat dotyczący religii oraz całkowitą nieumiejętność sprecyzowania swoich myśli odnośnie tego co składa się na chrześcijańską prawdę. Żyją najwyraźniej w stanie zawieszenia, jak słynna trumna Mahometa, gdzieś pomiędzy niebem a ziemią. Tak po prostu trwają.

A co najgorsze, mamy dziesiątki tysięcy “meduzowych” wyznawców – szanowanych członków kościołów, którzy nie mają żadnych wyraźnych i sprecyzowanych poglądów na jakikolwiek temat w teologii. Nie potrafią rozróżnić rzeczy, które są różne nie gorzej niż daltoniści nie potrafią rozróżnić kolorów. Uważają, że wszyscy mają rację, że nikt się nie myli, wszystko biorą za prawdę, niczego nie rozpatrują w kategoriach fałszu, wszystkie kazania są ich zdaniem dobre, bo nie ma złych kazań, zaś każdy kaznodzieja wie co mówi, bo nie ma kaznodziei, który by mówił głupstwa. Są podrzucani w tą i z powrotem, jak dzieci, przez najmniejszy podmuch doktryny; często są wyrzucani daleko przez każdy sensacyjny i niosący z sobą emocję ruch; zawsze z ochotą wyczekują nowych rzeczy, ponieważ nigdy nie poznali wystarczająco tych starych; są jednak całkowicie bezradni w pokazaniu w czym tkwi dla nich powód do nadziei, którą pokładają w tych rzeczach.

Nigdy nie było to bardziej istotne niż obecnie, żeby ludzie przynależący do kościołów posiadali usystematyzowany pogląd na to, co jest prawdą, a kaznodzieje w swoich nauczaniach zawierali wyraźne odniesienia do dogmatów.


Tim Challies
Tłumaczył: Miszael 
Źródło: http://www.challies.com/quotes/jellyfish-christianity

By o

piątek, 5 lutego 2016

Pewność chrześcijanina - Tim Challies

Pewność chrześcijanina - Tim Challies

piątek, lutego 05, 2016 0 Comments
To smutny, ale niezaprzeczalny fakt, że wielu ludzi, którzy uważają siebie za chrześcijan, tak naprawdę nimi nie są. W czasie sądu ostatecznego wielu przyjdzie do Jezusa przekonanych o swoim zbawieniu tylko po to, żeby usłyszeć, że Jezus nigdy ich nie znał (a więc i oni Go nie znali). Prawdą jest, że wielu ludzi w kwestii pewności swojego zbawienia polega na sobie. I odnosi się to zarówno do wierzących, jak i niewierzących. Ktoś może być prawdziwie zbawiony a mimo to szukać tej pewności w sobie samym. 

To grząski i niebezpieczny grunt; kiedy jakaś osoba przeżywa okres zwątpienia to pokładanie pewności w niewłaściwym miejscu może ją doprowadzić do rozpaczy. Kiedy nasza pewność wynika z czegoś, co zrobiliśmy, z obietnicy, którą daliśmy albo z modlitwy, którą wypowiedzieliśmy, to jest to pewność postawiona na niepewnym i chwiejnym gruncie.
Spójrzmy co Biblia mówi o prawdziwym źródle pewności naszego zbawienia.

PEWNOŚĆ OPIERA SIĘ NA CHARAKTERZE BOGA

W poprzednim artykule cytowałem słowa apostoła Pawła z 2. Listu do Tymoteusza 1:12 „Wiem, komu zaufałem. I jestem pewny, że On zadba o to, bym wywiązał się z tego, co mi zlecił, zanim przyjdzie ten wielki Dzień”. Skąd pochodziła pewność Pawła? Znajdował ją w tym, jaki Bóg jest – w Jego charakterze. Paweł wiedział komu zawierzył i ufał, że Bóg jest dobry i zachowa go. Ufał w dobroć Boga i w Boże pragnienie zbawienia Jego ludzi. Znajdował oparcie w słowach Jezusa: „Wszystko, co Mi daje Ojciec, przyjdzie do Mnie, a tego, który do Mnie przychodzi, z pewnością nie odrzucę.” Paweł wiedział, że Jezus z pewnością nie odrzuci nikogo, kto prawdziwie do Niego przychodzi, kto na Nim opiera swoje zbawienie.

PEWNOŚĆ OPIERA SIĘ NA BOŻYCH OBIETNICACH

Skoro pewność opiera się na Bożych dobrych cechach, to możemy także zawierzyć Jego dobrym obietnicom. To tylko kilka Bożych obietnic dotyczących zbawienia:
  • "Uwierz w Pana Jezusa, a będziesz zbawiony” (Dzieje 16,31)
  • „Bóg bowiem tak bardzo ukochał świat, że dał swego Jedynego Syna, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (Ew. Jana 3,16)
  • „A łączy się z tym obietnica, którą sam nam złożył – życie wieczne” (1 List Jana 2,25)
  • „Ręczę i zapewniam, kto słucha mego Słowa i wierzy Temu, który Mnie posłał, ma życie wieczne i nie czeka go sąd, ale przeszedł ze śmierci do życia” (Ew. Jana 5,24)
  • „Wówczas każdy, kto wezwie na ratunek imienia Pana, będzie zbawiony” (Dzieje 2,21)

Boże obietnice są prawdziwe i pewne. Jeśli Bóg zapewnia nas o naszym przyjęciu i akceptacji, kim jesteśmy, żeby spierać się o to, że jest inaczej? Kim jesteśmy, żeby wątpić? 

Jeśli Biblia jest wiarygodna, gdy mówi nam, jak możemy zostać zbawieni, to musi również być wiarygodna, gdy mówi jak mamy mieć pewność tego zbawienia. Jeśli nie zaufamy Biblii, to komu lub czemu możemy ufać?

PEWNOŚĆ OPIERA SIĘ NA DOKOŃCZONYM DZIELE CHRYSTUSA

Możemy budować naszą pewność na tym, że Jezus Chrystus umierając uczynił wszystko co było konieczne, by pojednać nas z Bogiem. Jego dzieło było zwieńczeniem. Pytanie, przed którym my, wierzący, stajemy brzmi: „Czy wierzymy w to?” Czy wierzymy, że w rzeczy samej Jezus doprowadził swoją misję do końca?

W 1. Liście do Tymoteusza Paweł kieruje takie słowa: „Wiarygodne to Słowo, warte przyjęcia z całą otwartością, że Chrystus Jezus przyszedł na świat, aby zbawić grzeszników…” Czy Jezus dokonał tego, po co przyszedł czy jedynie dopuścił możliwość, że może kiedyś zostanie to osiągnięte?

Kiedy zrozumiemy to, że dzieło Chrystusa jest dziełem dokończonym, to znajdziemy w tym niebywałe pocieszenie. Jego dzieło nie jest dziełem, które pozostaje niedokończone, ale dziełem w pełni wykonanym, dziełem przyjętym przez Boga Ojca.

Widzimy zatem, że źródłem naszego zbawienia jest sam Bóg. Możemy być przekonani o tym, że Bóg pragnie, byśmy byli pewni naszego zbawienia i że tę pewność może i chce nam dać. Jak zatem mogę mieć tę pewność? Jak mogę mieć pewność, że naprawdę jestem chrześcijaninem?

Zanim zacznę odpowiadać na tak postawione pytania, zwrócę się ponownie do Donalda Whitneya, którego praca na temat pewności zbawienia w ogromny sposób przyczyniła się do mojego rozumienia tej pewności. Przytoczę dowody na to, że jesteśmy zbawieni, które on sam prezentuje.

Donald Whitney zaczyna od tego, co moglibyśmy nazwać wewnętrznym przekonywaniem ducha, które pokazuje nam, że Duch Święty działa przez Słowo Boże. Działa po to, by otworzyć nasze serca i umysły na Biblię, byśmy mogli otrzymać upewnienie.

Pisze dalej, że pewność zbawienia może być częściowo doświadczona przez postawy i zachowania, o których Biblia mówi, że będą towarzyszyć osobie zbawionej. Poniżej kilka pytań, które mogą nas poprowadzić w poszukiwaniu pewności:

  • Czy dzielisz się przeżyciami chrześcijańskiego życia z innymi wierzącymi?
  • Czy masz głębokie poczucie swojego grzechu przeciwko Słowu i miłości Boga?
  • Czy żyjesz w świadomym posłuszeństwie Bożemu Słowu?
  • Czy masz w nienawiści świat i jego uczynki?
  • Czy z pragnieniem oczekujesz powrotu Jezusa Chrystusa i bycia takim jak On?
  • Czy możesz powiedzieć, że coraz bardziej czynisz dobrze niż grzeszysz?
  • Czy twoja miłość do innych chrześcijan jest skora do poświęceń, czy pragniesz z nimi przebywać?
  • Czy rozpoznajesz obecność Ducha Świętego w sobie?
  • Czy cieszysz się, gdy dzisiaj jest nauczana nauka apostolska?
  • Czy wierzysz w to, co Biblia naucza o Jezusie Chrystusie?

Te biblijne podstawy, traktowane jako całość, mogą wiele uczynić w kierunku upewnienia wierzącego, że Bóg działa w jego życiu albo pokazaniu niewierzącemu, że wciąż potrzebuje pojednania z Bogiem.

ZAKOŃCZENIE

O wiele więcej moglibyśmy na ten temat powiedzieć, jednak w tym miejscu zakończę. Ufam, mimo to, że zdajesz sobie sprawę, że pewność zbawienia jest przywilejem chrześcijanina i że błogosławieństwem dla nas jest to, że możemy szukać tej pewności. Ufam, że zobaczyłeś, iż pewność zbawienia nie może opierać się na szczerości naszych zachowań ani na żadnym z naszych czynów.

Wręcz przeciwnie – pewność zbawienia opiera się na charakterze Boga, na Jego obietnicach i na dokończonym dziele Chrystusa. Możemy mieć pewność i modlę się o to dla mnie i dla Ciebie – abyśmy mogli ją odnaleźć i jej doświadczyć – dla Bożej chwały. 

Tim Challies
Tłumaczył: Miszael
Źródło: http://www.challies.com/christian-living/the-basis-of-the-christians-assurance
By o