.png)
W sierpniu 1876 roku utalentowany młody teolog B.B. Wafrield i jego żona spędzali miesiąc miodowy w Niemczech. Podczas zwiedzania Schwarzwaldu zaskoczyła ich silna burza, i coś co nigdy nie zostało wyjaśnione, przydarzyło się jego żonie, która do końca życia stała się osobą niepełnosprawną.
W latach pięćdziesiątych Niezależny Kościół Prezbiteriański wezwał młodego kaznodzieję, aby podjął służbę w bardzo podzielonym kościele. Przyjechał na miejsce z żoną i pięciorgiem dzieci, z których najmłodsze miało zaledwie trzy lata. W ciągu półtora roku, u Antona Van Puffelena rozwinął się guz mózgu, a w dwa lata po rozpoczęciu pracy w Savannah, zmarł.
Warfield opiekował się żoną przez czterdzieści lat ich wspólnego życia, pokornie, ulegle, bez narzekania, bez użalania się nad sobą. Po prostu wypełniał wszystkie obietnice, które jej złożył.
Warfield opiekował się żoną przez czterdzieści lat ich wspólnego życia, pokornie, ulegle, bez narzekania, bez użalania się nad sobą. Po prostu wypełniał wszystkie obietnice, które jej złożył.
Pani Van, łagodna i skromna na zewnątrz, twarda jak skała w środku, zaczęła nauczać w Niezależnej Prezbiteriańskiej Szkole Dziennej i bez jakichkolwiek narzekań z ogromną ofiarnością wychowała pięcioro dzieci.
Jaki był klucz w tych sytuacjach? Odpowiedź jest prosta: każda z tych osób wierzyła w suwerenność Boga. Wszyscy rozumieli Bożą sprawiedliwość, miłosierdzie, a także absolutną władzę. Wszyscy podporządkowali się Bogu wiedząc, że okoliczności ich życia pochodzą z Jego ręki i dla ich dobra.
Jednak, jak wyjaśnisz przeciwności losu? Jak radzisz sobie z cierpieniem na świecie? To trudne pytania, ale Biblia nie boi się odpowiadać na najgłębsze dylematy powstające w naszych sercach. Nie możemy jednak odpowiadać w sposób uproszczony, schematyczny albo podobnie jak „przyjaciele” Hioba, pozbawiony podstawowych oznak empatii lub miłosierdzia.
Rozważając problem cierpienia naszym punktem początkowym jest założenie „ludzkiej niewinności”. Popełniamy tutaj błąd, który jest bardzo często również cechą współczesnej ewangelizacji. Zaczynamy od człowieka, a nie od Boga. Rozpoczynając ze złego miejsca, zobaczymy, że cierpienie rzeczywiście jest intruzem, który bezczelnie infekuje nasze życie. Gdy pojawia się ból i smutek z wielkim niepokojem patrzymy w niebo zastanawiając się „Dlaczego dobry Bóg pozwolił, aby to się stało. Dlaczego niewinni ludzie cierpią? Dlaczego dobrych ludzi dopada rozpacz?”.
Biblijna perspektywa daleka jest od humanistycznej idealizacji człowieka: rozpoczyna nie od niewinności człowieka, ale od jego winy. Od upadku. Kiedy zrozumiemy, że żyjemy w świecie chaosu, który znajduje się pod przekleństwem swojego Stwórcy, cierpienie nie będzie niczym nienaturalnym. Co więcej, to właśnie jego brak wskazywałby, że coś jest nie w porządku.
Odpowiedzią Boga na grzech Adama był sąd. W swoim ostatecznym wymiarze „śmierć” została odłożona w czasie. Obecnie żyjemy w czasach mini-sądów, które możemy traktować jako zapowiedź sądu ostatecznego.
Jak to możliwe, że sprawiedliwy i prawdziwy Bóg toleruje zło i pozwala mu istnieć?
Rozważ odpowiedź Jezusa udzielonej uczniom w Łk 13:2. Czy ci, którzy cierpią, cierpią ponieważ są bardziej grzeszni niż inni ludzie? Czy możemy powiedzieć, że cierpienie jest wprost proporcjonalne do grzechu? Jezus twierdzi, że ci ludzie nie umarli ponieważ byli większymi grzesznikami niż inni.
Jezus nie mówi, że niewinni ludzie cierpią, ostrzega, że jeśli jego słuchacze nie będą pokutować, zginą w ten sam sposób. To nie jest tak, że ci ludzie byli gorsi od innych. Wszyscy zginą jeśli nie będą pokutować.
Żyjemy w upadłym świecie, który jest cały czas przedmiotem sądu. Czymś zaskakującym nie jest ból i cierpienie, ale łaska i radość.
Kiedy dogłębnie zrozumiemy doktrynę upadku i deprawacji człowieka, to nie rozwiążemy filozoficznego problemu cierpienia, ale z pewnością będziemy zdumieni okazaną nam łaską i miłosierdziem.
Powinniśmy wiedzieć dlaczego cierpimy i jednocześnie zachwycać się tym, że nie cierpimy więcej.
Kiedy zrozumiemy doktrynę Upadku i deprawacji człowieka, problemem filozoficznym nie jest wyjaśnienie, dlaczego Bóg pozwala na cierpienie, ale dlaczego okazuje miłosierdzie i łaskę.
Suwerenność Boga rozciąga się na każdą cząstkę materii we wszechświecie. Bóg zarządził i zaplanował wszystko. Nie myśl więc, że twój ból wymyka się spod Jego kontroli.
Terry Johnson wspominał, że w seminarium studiował z obiecującym młodym człowiekiem, obdarzonym niezwykłym umysłem, który po skończonych studiach planował udać się na pole misyjne. Niestety, w czasie wycieczki doznał wypadku w wyniku, którego zmarł. Johnson powiedział, że jeden z uznanych teologów stwierdził na pogrzebie tego młodzieńca, że jego śmierć nie była wolą Boga.
Jeśli istnieje Bóg, to wszystko co się dzieje, musi być Jego wolą. Jeśli stanie się coś, co nie jest Jego wolą, to On nie jest Bogiem, a my mamy kłopoty. Aby Bóg mógł być Bogiem, musi być absolutnym Suwerenem nad całym swoim stworzeniem.
Od czasów Augustyna chrześcijanie mówią, że Bóg dopuszcza zło dla większego dobra. Widzimy to w ukrzyżowaniu, gdy człowiek dokonał największego zła, a Bóg wyniósł z tego największe dobro.
Cud naszej adopcji i ostatecznego uwielbienia mówi o drodze do chwały, która jest drogą cierpienia. Jesteśmy współdziedzicami Chrystusa (Rz 8:17).
W większości przypadków nie będziemy wiedzieć jak dobry Bóg działa w naszych okolicznościach. To nie jest najważniejsze. Najważniejsze jest to, że kochający Bóg o wszystkim dobrze wie.
Czy doktryny kalwinizmu mają naprawdę takie znaczenie? Czy wiara w suwerenność Boga ma praktyczny wpływ na nasze życie? Ufam, że zobaczyłeś ich doniosłość. Dopiero gdy zrozumiemy, że Bóg zarządza cierpieniem, które występuje w naszym życiu, możemy zacząć je przyjmować. Gdy nadejdą przeciwności nie będziemy wstrząśnięci. Tak będziemy płakać i smucić się, ale będziemy również mieć ufność, że jesteśmy w Jego rękach, a On sam jest Bogiem siedzącym na tronie.
Materiały: http://www.monergism.com/thethreshold/articles/onsite/adversity.html
