Pewność zbawienia a katolicka nauka w zborach ewangelicznych

Chociaż katolicy mogą w jednej chwili dostąpić usprawiedliwienia przez chrzest, to przez popełnienie grzechu śmiertelnego mogą je równie szybko stracić. Tego samego dnia katolik może obudzić się usprawiedliwiony, stracić łaskę usprawiedliwienia przez popełnienie grzechu śmiertelnego i zostać ponownie usprawiedliwiony przez sakrament pokuty. Dla niektórych katolików ten cykl powtarza się setki razy w trakcie ich życia, lecz decydującą rzeczą jest stan ich duszy w momencie śmierci.

Z drugiej strony, zbawienie przedstawione w Piśmie Świętym jest pewne, gdyż nie zależy ono od człowieka, lecz od Boga. Pan Jezus obiecuje: „a Ja daję im życie wieczne. Nie zginą na wieki” (J 10:28). Będąc gwarantem tej obietnicy, Duch Święty zamieszkuje wewnątrz każdego chrześcijanina (Ef 1:13-14), a Ojciec, aby zachować każdego wierzącego, umieszcza go w swojej dłoni (J 10:29).

W przeciwieństwie do katolickiej koncepcji zbawienia, w której nie istnieje żaden pewny związek między początkowym usprawiedliwieniem przez chrzest i osiągnięciem życia wiecznego, biblijne koncepcje usprawiedliwienia i wiecznego zbawienia są nierozłączne.

Usprawiedliwienie przedstawione w Piśmie Świętym obiecuje ratunek od wiecznego potępienia: „Tym bardziej więc będziemy przez Niego zachowani od karzącego gniewu, gdy teraz przez krew Jego zostaliśmy usprawiedliwieni” (Rz 5:9). Jeśli ktoś jest usprawiedliwiony, to jego wejście do wiecznej chwały jest również zapewnione: „Tych, zaś których przeznaczył, tych też powołał, a których powołał – tych też usprawiedliwił, a których usprawiedliwił – tych też obdarzył chwałą” (Rz 8:30).

Usprawiedliwienie jest nieodwracalną deklaracją Boga. Pismo Święte zadaje pytanie: „Któż może wystąpić z oskarżeniem przeciw tym, których Bóg wybrał? Czyż Bóg, który usprawiedliwia? Któż może wydać wyrok potępienia? […] Któż nas może odłączyć od miłości Chrystusowe? (Rz 8:33-35).

Natomiast katolicyzm naucza, że życie człowieka na ziemi jest okresem próby, której rezultat jest niepewny. Tylko ten, kto współdziałając z łaską wytrwa do samego końca, będzie zbawiony.

Z drugiej strony, Pismo Święte naucza, że życie wieczne jest rzeczą tak pewną, że Pismo Święte mówi o nim jako o teraźniejszej własności każdego prawdziwie wierzącego człowieka: „A to świadectwo jest takie, że Bóg dał nam życie wieczne, a to życie jest w jego Synu. Kto ma Syna, ma życie, kto nie ma Syna Bożego, nie ma życia. To napisałem wam, którzy wierzycie w imię Syna Bożego, abyście wiedzieli, że macie życie wieczne i abyście wierzyli w imię Syna Bożego” (1 J 5:11-13).

Pismo Święte stwierdza tutaj, że ktoś kto prawdziwie ufa Chrystusowi, może wiedzieć, że posiada życie wieczne. Posiadanie ufności odnośnie swojego stanowiska przed Bogiem nie jest więc ze strony chrześcijanina zarozumiałością, lecz przejawem biblijnej wiary.

James G.McCarthy