.png)
Więc jeśli prawdziwy chrześcijanin popełniłby samobójstwo w czasie skrajnej słabości, poszedłby do nieba (Jd 24). Jednocześnie mamy wątpliwości wobec tych, którzy odbierają sobie życie lub nawet poważnie to rozważają – może okazać się, że nigdy nie byli prawdziwie zbawieni.
Jest tak dlatego, że dzieci Boże są wielokrotnie określane w Piśmie Świętym jako ci, którzy mają nadzieję (Dz 24:15; Rz 5:2-5, 8:24; 2 Kor 1:10 itd.) oraz cel w życiu (Łk 9:23-25; Rz 8:28; Kol 1:29). Ludzie, którzy rozważają odebranie sobie życia, robią to ponieważ nie mają nadziei oraz celu w swoim życiu.
Co więcej, ten kto wielokrotnie myśli o samobójstwie, praktykuje grzech w swoim sercu (Prz 23:7), a 1 J 3:9 mówi wyraźnie, że: „Każdy, kto się narodził z Boga, nie popełnia grzechu” [grzech nie jest jego sposobem postępowania; zwyczajem przyp. tłum.]
I wreszcie, samobójstwo jest często ostatecznym dowodem serca, które odrzuca panowanie Jezusa Chrystusa, ponieważ jest to czyn, w którym grzesznik bierze swoje życie we własne ręce zamiast poddać się woli Bożej. Zaprawdę wielu tych, którzy odebrali sobie życie usłyszy przerażające słowa od Pana Jezusa: „Nigdy was nie znałem. Odstąpcie ode mnie wy, którzy czynicie nieprawość” (Mt 7:23).
I wreszcie, samobójstwo jest często ostatecznym dowodem serca, które odrzuca panowanie Jezusa Chrystusa, ponieważ jest to czyn, w którym grzesznik bierze swoje życie we własne ręce zamiast poddać się woli Bożej. Zaprawdę wielu tych, którzy odebrali sobie życie usłyszy przerażające słowa od Pana Jezusa: „Nigdy was nie znałem. Odstąpcie ode mnie wy, którzy czynicie nieprawość” (Mt 7:23).
Tak więc, prawdziwy chrześcijanin może popełnić samobójstwo. Uważamy jednak, że jest to nieczęsto spotykane. Ten, kto rozważa popełnienie samobójstwa powinien podjąć wysiłek i zbadać samego siebie czy jest w wierze (2 Kor 13:5).
