5sola.pl

niedziela, 29 maja 2016

3 prawdy, które należy powiedzieć pokusie

Adam niedziela, maja 29, 2016 0 Comments

Jako prawdziwy syn Adama osoba, która urodziła się z naturalną skłonnością do grzechu nie brak mi okazji, by rozmyślać nad grzechem i nad pragnieniem jego popełnienia w jego przeróżnych odmianach. Jako mąż i ojciec, pastor oraz członek kościoła nie brak mi okazji, żeby rozmawiać z innymi ludźmi o ich grzechu oraz ich pokusach. I za każdym razem odkrywam to, że powracam wtedy do najprostszych prawd, słów które mogą, a nawet muszą być powiedziane pokusom.

Pierwszą rzeczą jaką należy powiedzieć grzechowi, który cię kusi jest to: To nie jestem prawdziwy ja! Ta konkretna pokusa, ten konkretny grzech – nie pasują do twojej najgłębszej tożsamości.
Ci, którzy swoją wiarę złożyli w Jezusie Chrystusie są w Chrystusie Jezusie – „Albowiem jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy zostaną ożywieni” (1 Kor. 15:22). Jest między tobą a Chrystusem związek, który daje ci całkowicie nową tożsamość. „Nie należycie też do siebie samych; drogoście bowiem kupieni” (1 Kor. 6:19-20). Jeśli Chrystus jest krzewem winnym, to wy jesteście latoroślami, gałązkami które zostały przyłączone do krzewu i uczynione nierozerwalnymi wraz z nim (Jana 15:5).

Nie jesteś już dłużej tym, kim byłeś. Jesteś nowym stworzeniem stworzonym na nowo na obraz Chrystusa. Jesteś usprawiedliwiony, zaadoptowany do Bożej rodziny, jesteś święty. W swoim zbawieniu zostałeś przemieniony tak, że teraz twoja najgłębsza tożsamość, twoja wieczna tożsamość, to nie tożsamość szatana, ale tożsamość Chrystusa, nie grzesznika, ale świętego. Bądź zatem tym, kim jesteś!

Drugą rzeczą, jaką należy powiedzieć pokusie jest to: Nie masz żadnej mocy nade mną! Był taki czas, kiedy grzech i pokusa miały nad tobą całkowitą przewagę. Byłeś wtedy pod władzą szatana, niewolnikiem grzechu i niesprawiedliwości (Rzym. 6:20). Ale już dłużej nie jesteś. Przez wiarę w Chrystusa zostałeś uwolniony spod panowania grzechu.

“Wiedząc to, że nasz stary człowiek został wespół z nim ukrzyżowany, aby grzeszne ciało zostało unicestwione, byśmy już nadal nie służyli grzechowi; kto bowiem umarł, uwolniony jest od grzechu” (Rzym. 6:6-7). I nie tylko to – został nam ponadto dany Duch Święty (1 Tes. 4:8), który daje nam siłę, by nie grzeszyć, by zamiast tego z radością wybierać to, co sprawiedliwe. Jedyną moc jaką grzech ma nad tobą jest moc, którą ty mu dajesz, gdy odmawiasz skorzystania z siły Ducha Świętego, która jest w stanie skruszyć każdy grzech. Zatem nigdy nie zapominaj żeby powiedzieć grzechowi, że nie ma nad tobą żadnej władzy.

Wreszcie, trzecią rzeczą jaką należy powiedzieć pokusie jest to: Obiecujesz wiele, ale niewiele z tego dajesz! Grzech zawsze obiecuje wiele i zawsze niewiele z tego daje. Pomyśl choćby co grzech obiecał Adamowi i Ewie (Ks. Rodzaju 3:4-5) i co z tego faktycznie otrzymali (Ks. Rodzaju 3:7 – Obj. 22:21). Pomyśl co grzech obiecał Abrahamowi, Samsonowi, Dawidowi, Judaszowi, Piotrowi, Annaniaszowi i Safirze i porównaj to z tym, co ich to kosztowało. Nawet więcej, pomyśl o Jezusie o co Jego kosztował grzech (mimo, że był to grzech przyznany Mu, a nie przez Niego popełniony)!

Nawet czytając Biblię z jednym okiem zamkniętym, nie jesteś w stanie przeoczyć tej ogromnej przepaści między tym, co grzech oferuje, a tym co faktycznie nam daje. A jeśli spojrzysz na swoje życie z odrobiną szczerości dostrzeżesz zapewne tą samą ogromną przepaść. Grzech obiecuje radość, a przynosi ból, obiecuje szczęście, a przynosi wstyd, obiecuje życie, a przynosi śmierć, obiecuje wolność, a przynosi poczucie winy, obiecuje niebo, a przynosi piekło. Grzech zawsze, ale to zawsze jest kłamstwem.

Pokusa grzechu jest nieunikniona, jako, że jesteś grzeszną osobą żyjącą w grzesznym świecie. Ale gdy już chodzi o jego popełnianie to jeśli jesteś przez Jezusa Chrystusa uczyniony świętym, nie jest ono w żaden sposób nieuniknione. Naucz się mówić prawdę, Jego prawdę, każdej pokusie.

Tim Challies

Tłumaczył: Miszael

Źródło: http://www.challies.com/articles/3-truths-to-speak-to-your-temptation

czwartek, 26 maja 2016

Dlaczego doktryna ma znaczenie

Adam czwartek, maja 26, 2016 0 Comments

Chris Rosebrough napisał: „Czysta biblijna doktryna nie stwarza „martwej ortodoksji”, ale żywe chrześcijaństwo”. Właśnie to miał na myśli Paweł gdy zbliżając się do końca swojego życia napisał List do Tymoteusza. Wskazał swojemu umiłowanemu synowi w wierze na rzeczy, które mają największą wartość w życiu chrześcijanina.

Dla Pawła doktryna miała podstawowe znaczenie w odniesieniu do właściwego funkcjonowania Kościoła. Nigdy nie miała być zbiorem abstrakcyjnych idei wyrażonych w martwych deklaracjach. Zdrowa nauka jest cennym dziedzictwem, które otrzymaliśmy w spadku od tych, którzy przed nami służyli Chrystusowi. To dziedzictwo powinniśmy nie tylko cenić ale także chronić i w nienaruszonym stanie przekazać kolejnej generacji Kościoła.

W Liście do Tytusa Paweł skierował następujące słowa: „Ty zaś mów to, co jest zgodne ze zdrową nauką” (Tt 2:1). Zdrowa nauka pozwala nam zbudować spójny system wiary opierający się na biblijnej prawdzie. Chrześcijanie muszą mieć określony, biblijny światopogląd. Tylko dzięki doktrynie będziemy mogli odróżnić prawdę od kłamstwa i błędu. Tylko zdrowa nauka pozwoli zachować nam czystość wykładni Słowa Bożego.

Co więcej, zdrowe nauczanie doktrynalne jest naszym orężem w walce o wiarę raz przekazaną świętym. Zdrowa nauka zawsze będzie stanowiła samo serce wiary chrześcijańskiej. To dzięki niej będziemy w stanie nie tylko poznawać naszego Boga, budować Kościół, rozwijać święte życie, ale także unikniemy kompromisów, które wielokrotnie będą starały się ingerować w naszą wędrówkę po wąskiej ścieżce.

Według jeden z definicji nauka (doktryna) jest dana od Boga, mówi o Bogu i kieruje nas ku Bożej chwale. Definicja ta zawiera pomocne wskazówki ukazujące nam podstawowe cechy zdrowej doktryny: jej źródło, obiekt oraz ostateczny cel. Bóg przekazał nam swoją doktrynę i to Pismo jest ostatecznym źródłem i normą wszelkiej zdrowej nauki. Doktryna pochodzi z Biblii i z tego powodu nie jest ona dziełem ludzkiej myśli, ale Bożą inicjatywą łaskawie podarowaną człowiekowi. To dlatego zdrowa nauka zawsze będzie prowadziła nas do Pisma i do uwielbienia Bożej chwały: w duchu i w prawdzie.

To doktryny nadały kształt ortodoksyjnemu chrześcijaństwu. To one pozwalały na rozpoznanie fałszywej nauki oraz obronę Bożej prawdy.

Cytowany wcześniej Rosebrough stwierdził również, że fałszywe doktryny i wypaczanie Słowa Bożego nie mogły stworzyć żywego chrześcijaństwa. Zamiast tego zatruwały oraz zabijały prawdziwą wiarę. Jest to wystarczające ostrzeżenie przed postawą ignorancji oraz wrogości wobec zdrowej nauki, tak powszechnie panującej we współczesnym kościele.

Zdrowa doktryna promuje chwałę Bożą. Jaśnieje cudownym promieniem Ewangelii Bożej kierując naszą wiarę ku Chrystusowi i chwale Boga Ojca. Jest ona Bożym darem dla Kościoła.

czwartek, 19 maja 2016

Jak uniknąć prześladowania?

Adam czwartek, maja 19, 2016 0 Comments

"Tak i wszyscy, którzy chcą żyć pobożnie w Chrystusie Jezusie, będą prześladowani." (2 Tm 3:12).

Myślę, że nie posunę się za daleko mówiąc, iż Jezus obiecał nam prześladowanie.

W Ewangelii Jana 15:20 czytamy: ”Przypomnijcie sobie słowo, które wam powiedziałem: Sługa nie jest większy od swego pana. Jeśli mnie prześladowali, to i was będą prześladować. Jeśli moje słowa zachowywali, to i wasze będą zachowywać”.

Na przekór przesłaniom z nowoczesnych kazalnic, Ewangelia nie obiecuje nam zdrowia, sukcesu i pomyślności ale prześladowanie.

"Umacniając dusze uczniów i zachęcając do trwania w wierze, [mówili], że przez wiele ucisków musimy wejść do królestwa Bożego."(Dz 14:22)

Nie jest to modne poselstwo, dlatego też najchętniej dokonalibyśmy rekonstrukcji przesłania Ewangelii do naszych własnych celów oraz potrzeb. Tym sposobem stworzymy Ewangelię, która zapewni człowiekowi wszystko poza zbawieniem.

Zasada jest bardzo prosta: jeśli doskonały i bezgrzeszny Syn Boży, będący uosobieniem najprawdziwszej miłości cierpiał prześladowania, tak też Jego niedoskonali i grzeszni naśladowcy muszą spodziewać się tego samego. Jako chrześcijanie jesteśmy ludźmi którzy żyją w świecie, ale nie są ze świata. Codziennie w różnych obszarach życia społecznego funkcjonujemy wokół ludzi niewierzących.

Gdy nasze życie będzie odzwierciedleniem prawdy Ewangelii, bardzo szybko znajdzie się na kursie kolizyjnym z systemem tego świata. Prześladowanie samo nas odnajdzie.

Tim Challies wskazuje, że istnieją jednak sposoby, aby uchronić się przed cierpieniem.

Pierwszy: żyj poza światem w jak największej izolacji. Gwarantuję ci czytelniku, że unikniesz cierpienia i prześladowania. Nie wchodząc w interakcję z innymi ludźmi w sposób naturalny pozbawisz ich możliwości oddziaływania na twoje życie. Wiele społeczności w naszym kraju zachowuje się w sposób sekciarski, zamykając się na potrzeby otaczającego ich świata. Mnóstwo ludzi błędnie rozumie oddzielenie się, poprzez izolację mającą więcej wspólnego z katolickim monastycyzmem aniżeli z prawdziwą postawą uczniów Chrystusa.

Drugi sposób jest jeszcze bardziej oczywisty. Żyj jak świat. Jeśli będziesz żył i myślał jak otaczający cię ludzie również unikniesz prześladowania. Nie będzie w tobie nic wyróżniającego się, a świat nie będzie traktował cię jako zagrożenia. Niestety, również i tej postawy nie da się pogodzić z prawdą Ewangelii.

Pierwsza grupa ucieka przed prześladowaniem poprzez wycofanie się ze świata, druga natomiast stara się z nim integrować.

Bóg jednak nie wzywa nas do żadnej z wymienionych skrajności. Zamiast tego mamy być solą i światłem żyjąc w centrum tego świata życiem całkowicie odmiennym od niego. „Mamy nauczyć się iść przez świat, jak przez obcy kraj, lekko traktując wszystkie ziemskie sprawy, nie przywiązując do nich naszych serc”.

Prześladowanie jest realną częścią życia tych, którzy są wierni.

Niekoniecznie potrzebujemy do tego hordy nienawistnych islamistów.

Żyj jak Chrystus każdego dnia a szybko przekonasz się, że prawdziwe światło Ewangelii jest znienawidzone przez ten świat i ludzi, którzy bardziej umiłowali ciemność.

Twoje życie, jak to mówił John Piper, ma mieć smak, ma być ryzykowane i radykalne. Inne. Pamiętając przy tym, że: „Uderzającym przejawem Bożej ochrony i zaspokajania naszych potrzeb jest to, że Bóg nie oszczędza nam niebezpieczeństw i prób, ale przeprowadza nas przez nie. Nie jest nam obiecane, że prześladowania i cierpienia nie nadejdą. Jest nam obiecane, że nas one nie przemogą”.

środa, 4 maja 2016

O herezji i łowcach zwiedzeń

Adam środa, maja 04, 2016 0 Comments

„W obecnym wieku, szczycącym się oświeceniem, Kościół Chrystusa stoi wobec świata pogrążonego w średniowiecznej ciemności i prawie całkowicie oddanego bałwochwalstwu. Złość człowieka osiągnęła już nieomal swoje granice. Szatan objawia na różne sposoby, że opanował świat. Ma on wpływ na serca ludzi i niszczy ich zmysły. Ludzie są masowo zwiedzeni ułudami przewrotnego pokolenia i żyją w ciemności błędu. Panujący w naszych czasach duch jest duchem niewierności i odstępstwa – duchem domniemanego oświecenia – rzekomego poznania prawdy, w rzeczywistości jednak duchem ślepej arogancji. Panuje duch opozycji wobec jasnego Słowa Bożego i świadectwa Jego Ducha, duch bałwochwalczego wywyższania czysto ludzkiego rozsądku, ponad mądrość objawioną przez Boga. Tego niszczycielskiego ducha niewiary można spotkać w każdym kraju, przenika on wszystkie warstwy społeczne. Wpajany jest na wielu uniwersytetach, wyższych uczelniach i w szkołach średnich, przenika nawet na zajęcia w szkołach podstawowych i przedszkolach. Tysiące tych, którzy zowią się chrześcijaninami, słuchają duchów kłamstwa. Szukającemu prawdy wszędzie sprzeciwia się duch ciemności, w szacie religii. Bóg pragnie, by ci którzy do Niego należą mieli z Nim właściwą relację. Winni oni każdej walczącej na świecie duszy objawić co to znaczy praktykować miłość i być pokornym przed swoim Bogiem”. Skoro widzimy, że zbliża się już koniec naszych czasów, ważne jest zwłaszcza to, jakie miejsce w naszym życiu zajmuje Pismo Święte. Słowo Boże powinno być wytyczną naszej wiary i postępowania, bowiem zwodzenia szatana są coraz bardziej podstępne i trudno je rozpoznać. Żyjemy w czasach, w których złe moce atakuję dzieci Boże z wielką gwałtownością”. Manfred Heide

"Pobożna osoba musi być bardziej zaniepokojona, bardziej obciążona z powodu hańby Kościoła, niż jakiegokolwiek innego zła na świecie." David Wilkerson

Apologetyka jest dziś chyba najbardziej niezrozumiałym obszarem posługi w Kościele. Nie tylko niezrozumiałym, ale również najczęściej atakowanym jako ten, który stwarza podziały w Ciele Chrystusa. Jest to bardzo poważne oskarżenie i warto przyjrzeć się temu z bliska. Większość chrześcijan nie chce słuchać biblijnej krytyki służb swoich ulubieńców. Żyjemy w czasie gdy protestanci zgadzają się z papieżem Franciszkiem negującym rolę teologii na rzecz „braterstwa i miłości ludzi wierzących”, aniżeli z apostołem Janem wzywającym do badania duchów.

Na całym świecie możemy zobaczyć szybki wzrost najróżniejszych nauk oraz fałszywych ruchów. Służby zajmujące się analizą tych nowych zjawisk w kościele są również najczęściej atakowane. Większość chrześcijan nie chce przyjąć do świadomości faktu, że sam Pan Jezus zapowiedział wielkie, globalne zwiedzenie w czasach ostatecznych. Wbrew powszechnemu myśleniu, kwestia zwiedzenia w kościele nie jest wymysłem nadgorliwych łowców, pozbawionych miłości, których życie przepełnione jest pustą i martwą teologią. Na naszych oczach wypełnia się proroctwo Chrystusa, a czas końca wszystkiego zbliża się nieuchronnie.

Kościół nie powinien obawiać się zewnętrznego zagrożenia ze strony Świadków Jehowy, Mormonów czy też innych kultów i sekt. Ich fałszywe nauczanie jest dla większości z nas oczywiste i nie stanowi realnego zagrożenia dla naszej wiary. Problem jednak pojawia się w momencie, gdy fałszywe nauczanie znajdzie się wewnątrz kościoła. To właśnie z tego powodu ludzie pragnący żyć w prawdzie muszą nieustannie poddawać biblijnej krytyce wszystkie nowości wprowadzane do społeczności ewangelicznych.

Na wstępie wspomnieliśmy o ataku na „łowców zwiedzeń”, czyli ludzi poddających biblijnej krytyce nowe trendy i zjawiska w kościołach. Najczęściej ten atak ma spersonalizowany charakter uderzający w życie danego człowieka, a nie merytoryczną dyskusję opartą o naukę Słowa Bożego. Jest to bardzo przewrotna sytuacja gdyż zamiast skupiać uwagę na najdziwniejszych naukach będących rzekomo Bożego pochodzenia, cała uwaga zostaje zwrócona jest w kierunku „krytykantów”. Ale czy takie działanie również nie jest częścią świadomego planu?

Co to jest herezja?

Herezja może być zdefiniowana jako odejście od ortodoksyjnego chrześcijaństwa, którego nauka i praktyka wykracza poza naukę apostołów. Przyjmujemy, że wiara została raz na zawsze przekazana świętym (Jud 1:3) dlatego też odrzucamy każde nowe objawienie. Herezja bardzo często zaprzecza podstawowym doktrynom biblijnym. W tym aspekcie odnosi się do grup, które odrzucają fundamenty wiary chrześcijańskiej.

Podobno prawda obroni się sama. To stwierdzenie jednak jest nie tylko niebiblijne, ale również katastrofalne w swoich skutkach. Zobaczcie na wszystkie fałszywe ruchy religijne, które miały miejsce w samym sercu kościoła chrześcijańskiego (1 J 2:19). Ci ludzie wyszli z kościoła a nie ze świata. Judasz był jednym z apostołów. Główny atak nie przyszedł z zewnątrz, ale ze środka. Mury kościoła powinny nas ochraniać przed zgubną herezją, a strażnicy muszą czuwać, a nie poddawać się duchowemu letargu. To ich odpowiedzialnością jest ochrona kościoła przed kłamstwem. Dziś zamiast poczucia szacunku wobec ludzi, którzy umiłowali prawdę, możemy się spotkać z ich potępieniem, wyszydzeniem, wyśmianiem oraz zamknięciem w pejoratywnym pudełku obklejonym etykietą: „łowcy zwiedzeń”.

Zdaniem Mike’a Oppenheimera jest wiele rzeczy, które nie powinny być nazywane herezją. Pomimo, że są fałszywe i szkodliwe dla życia duchowego wierzącego, to jednak jego zdaniem nie będą one miały wpływu na ich wieczność. Herezje są zwodnicze i destrukcyjne w różnych stopniach. Jednakże z pewnością istnieją nauki, które mogą doprowadzić do duchowej śmierci człowieka wierzącego. Wiele niewinnie zaczynających się ustępstw w stosunku do kłamstwa może również okazać się równią pochyłą, w kierunku coraz większego odstępstwa, które w ostateczności doprowadzi do potępienia. Odstępstwo od prawdy bardzo rzadko zaczyna się niezwykle spektakularnie. Najczęściej są to drobne kompromisy przejawiające się w kwestionowaniu autorytetu Biblii, przyjmowaniu nowego objawienia czy też braku posłuszeństwa całej nauce Słowa Bożego.

Biblijne osądzanie

Greckie słowo oznaczjace „sądzić” to krino. Przedrostek ana daje nam słowo anakrino oznaczające tego kto sądzi (bada) wszystkie rzeczy. Jacob Prasch słusznie zauważa, że: „Bóg w Swoim Słowie nakazuje nam anakrino. To nie jest prawo, to nie jest przywilej, to nie jest jakaś sugestia, to nie jest coś co jest nam zalecane. Nakazano nam to robić! A jeśli nie rozeznajemy to brakuje nam mądrości”.

Innym greckim słowem związanym z poruszaną tematyką jest diakrino, które oznacza: wydawać decyzję, dokonywać wyboru. Podobnie Jacob Prasch wskazuje, że: „Duch Święty przemawiający przez Pawła nakazuje nam diakrino. Nie jest nam dozwolone diakrino, nie jest nam zalecanie diakrino, nie jesteśmy uprzywilejowani aby diakrino – jest nam nakazane aby diakrino. To nie jest tak, że sądzenie jest akceptowalne, to unikanie sądu jest nie do przyjęcia”.

Chyba każdy kto kiedykolwiek zakwestionował nowego proroka, albo któregokolwiek z najpopularniejszych obecnie nauczycieli spotkał się z podobną opozycją: Nie sądź. Krytycy „łowców zwiedzeń” opierają się tutaj na słowach Pana Jezusa z Ewangelii Mateusza 7:1. Oczywiście ich argumentacja nie przejdzie najprostszej próby interpretacji Biblii, która mówi o tym, że Słowo Boże zawsze należy czytać w kontekście. Ten fragment nauczania Jezusa wyraźnie zakazuje nam być hipokrytami w naszym osądzie, a nie dotyczy oceny fałszywych nauczycieli. Tutaj znajdziemy greckie słowo hupokrites, bo Słowo Boże zabrania nam być hipokrytami w naszym życiu.

Jako dzieci Boże powinnyśmy nieustannie żyć w postawie umiłowania prawdy Słowa Bożego. Umiłowania jej ponad znaki i cuda, ponad elokwentność i owoce służby nowych nauczycieli, ponad nowe fantastyczne objawiania. Powinniśmy również modlić się do Boga, aby zachował nas przed zwiedzeniem, a sami zrobić wszystko co w naszej mocy aby go uniknąć.

Pamiętam jak kiedyś rozmawiałem z pewnym dojrzałym chrześcijaninem, który stwierdził, że problem zwiedzenia wcale go nie dotyczy bo on „codziennie się modli”. Jest to o tyle ciekawe, bo ten sam człowiek jednocześnie zachwalał jedną z książek przepełnioną mistycyzmem katolickim, naukami Junga oraz duchowością kontemplacyjną. Wierzę w to, że ten człowiek naprawdę codziennie modlił się do Boga, ale to wcale nie zwalniało go z obowiązku biblijnego rozeznania.

Jeszcze większą tragedią jest sytuacja kiedy starsi w kościele zaniedbują swoje obowiązki ochrony owiec i pozwalają na to, aby wiele fałszywych nauk penetrowało ich zbory.

Pierwszy kościół nie bał się nazywać rzeczy po imieniu. Tom Pennington również i nas zachęca abyśmy nie bali się używać języka z Listu Judy czy też Drugiego Listu Piotra. Nie możemy bać się powiedzieć za Pawłem, że ludzie którzy nauczają fałszywej ewangelii są anatema – przeklęci. Jeśli coś jest w rzeczywistości herezją nie powstrzymujmy się przed radykalnym ostrzeżeniem innych ludzi. Niech fałszywie pojmowane pojęcie miłości nie powstrzymuje nas przed zachowaniem biblijnych standardów oceny.

Herezja stanowi najczęściej podróbkę Bożej prawdy. Dlatego z taką wielką łatwością znajduje otwarte drzwi w kościołach ewangelicznych. Pamiętajmy, że szatan na pustyni zniekształcał Słowo Boże a nie zaprzeczał jego istnieniu. Wyrywał z kontekstu biblijne wersety podobnie jak to czynią dziś fałszywi nauczyciele.

Czy wszyscy ci którzy oddali życie za prawdę również mogą zostać zakwalifikowani jako „łowcy herezji”? Czy sprzeciw wobec złego nauczania i wykrzywiania Bożej prawdy jest powodem do wstydu?

Pamiętajmy, że szatan by ukryć swoje działanie i zwieść ludzi, nigdy nie nazywa swoich dzieł po imieniu. Diabeł – jak pisze M. Heide – strategicznie rzez biorąc postępuje bardzo sprytnie: dostosowuje się do ludzi. Jednego łapie na amulety, innego być może bardziej wykształconego na metody naukowe jak np. trening autogenny. Jeszcze innych – ludzi wierzących – na metody religijne i błędne nauki.

Bóg w swojej suwerennej mądrości pozwala aby kłamstwo dojrzewało w obrębie kościoła tak aby wierzący mogli skutecznie rozpoznać różnicę pomiędzy nim a prawdą. Podobnie Bóg pozwala na funkcjonowanie fałszywych braci, aby prawdziwe dzieci Boże nauczyły się radzić sobie z kąkolem wewnątrz kościoła. Nie jesteśmy zachęcani do wojowania mieczem, ale do duchowego rozeznania w sprawach najwyższej wagi. Jeśli ludzie nie wyrzekną się swoich fałszywych nauk powinni być wyłączeni ze społeczności dla swojego dobra, ale przede wszystkim dla dobra innych. Celem biblijnej dyscypliny zawsze jest przywrócenie człowieka błądzącego a nie jego potępienie.

Mogą nazwać cię łowcą herezji, ale pamiętaj, że Bóg wymaga od chrześcijan dojrzałości i posłuszeństwa. Musimy być ludźmi, którzy będą w stanie odróżnić prawdę od kłamstwa. Strach przed człowiekiem to wielkie sidło i wielu ludzi wpada w tę pułapkę. Bojaźń Pańska jest początkiem mądrości.

Coraz więcej ludzi w kościele będzie tłumić prawdę i deprecjonować jej znaczenie na rzecz miłości i jedności.

Czytelniku, bracie, siostro – nie jesteś sam. Istnieje wiele osób, które ma podobne pytania i wątpliwości jak ty. Pamiętaj, że jesteśmy powołani do tego, aby być posłusznymi Bogu i Jego Słowu a nie człowiekowi.