Purytanie kochali Słowo, żyli nim i oddychali, rozkoszowali się mocą Ducha Świętego, jaka towarzyszyła Biblii. Traktowali sześćdziesiąt sześć ksiąg Pisma jako bibliotekę Ducha Świętego, łaskawie pozostawioną w spadku chrześcijanom. Uważali, że poprzez nie przemawia do nich Bóg jako Ojciec i przekazuje prawdę, której będą ufać przez całą wieczność. Było dla nich środkiem odnowienia umysłu i przekształcenia życia napełnionym mocą przez Ducha Świętego.
Purytanie z upodobaniem badali Słowo, słuchali i śpiewali treści w nim zawarte, a także zachęcali innych, by czynili o samo. Purytanin Richard Greenham proponował osiem sposobów czytania Pisma: starannie, mądrze, z przygotowaniem, z rozważaniem, z rozmową, z wiarą, z praktyką i z modlitwą. Thomas Watson z kolei podał liczne wskazówki, jak słuchać Słowa: przyjdź do Słowa ze świętym apetytem i sercem zdolnym do nauki. Przesiaduj u stóp Słowa z uwagą, przyjmuj je z pokorą i połącz je z wiarą. Następnie zachowaj Słowo, módl się nad nim, praktykuj je i rozmawiaj o nim z innymi.
Purytanie wzywali wiernych, by uczynili Słowo centrum zarówno swojej wiary, jak i postępowania. Richard Baxter w swoim „Chrześcijańskim poradniku” pokazał, że purytanie uważali Biblię za godny zaufania przewodnik we wszystkich dziedzinach życia. Każdy przypadek sumienia był podporządkowany wskazówkom Pisma. Henry Smith powiedział: „Powinniśmy mieć zawsze przed sobą Słowo Boże jako normę i wierzyć tylko w to, czego ono naucza, kochać tylko to, co poleca, mieć w nienawiści tylko to, czego zakazuje, czynić tylko to, co nakazuje”.
Stały czytelnik pism purytanów stwierdzi, że ich biblio centryczność jest zaraźliwa. Chociaż ich komentarze do Ksiąg Biblii nie są ostatnim słowem w egzegezie biblijnej, to jednak pokazują, jak być z całego serca posłusznym poselstwu Biblii. John Flavel powiedział: „Pismo Świętego naucza nas najlepszego sposobu życia, najszlachetniejszego sposobu znoszenia cierpień i najspokojniejszego sposobu umierania”.
Purytanie rozumieli, że chrześcijaństwo bezmyślne rodzi chrześcijaństwo tchórzliwe. Antyintelektualna Ewangelia szybko staje się pustą i bezkształtną Ewangelią, niewykraczającą poza „odczuwane potrzeby”. Tak właśnie dzieje się obecnie w wielu kościołach. Tak niewielu rozumie, że jeśli między tym, w co wierzą umysłem chrześcijanie i niewierzący jest niewielka różnica, wkrótce nie będzie większej różnicy w ich życiu. Literatura purytańska jest wspaniałą odpowiedzią na ten problem.
Purytanin, Richard Greenham podaje osiem wskazówek dotyczących czytania Słowa Bożego:
1) Staranność. Musimy zachować większą staranność przy czytaniu Pisma Świętego niż przy czytaniu innych rzeczy – lektura ta wymaga większej skrupulatności, niż szukanie skarbów.
2) Mądrość. Musimy mądrze dobierać tematy, ich kolejność oraz czas. W zakresie tematyki nie powinniśmy przechodzić od rzeczy objawionych do tego, co nie zostało objawione, ani też nie należy poświęcać większości czasu najtrudniejszym fragmentom Pisma Świętego. Lektura Słowa Bożego musi odbywać się według jakiegoś porządku, ponieważ cała Biblia jest pokarmem dla dojrzałego chrześcijanina.
3) Właściwie przygotowane serce. Chcąc nauczyć się czegoś o Bogu musimy przystępować do lektury Pisma Świętego z nabożnym lękiem przed Bogiem i Jego Majestatem, z wiarą w Chrystusa i ze szczerością.
4) Rozmyślania. Jest to kluczowa kwestia, tak samo jak przygotowanie się do czytania Pisma. Czytanie może poszerzyć horyzonty, jednak tylko rozmyślanie zapewni głębię. Rozmyślanie nad Słowem sprawia, że to co przeczytaliśmy, staje się naszą własnością.
5) Pobożne rozmowy. Oznacza to prowadzenie pobożnych rozmów. Pobożni muszą dzielić się z innymi tym, czego nauczyli się z Pisma – nie z dumą, lecz pokornie, ufając że gdzie dwaj lub trzej gromadzą się na duchowe rozmowy, Bóg będzie pośród nich.
6) Wiara. List do Hebrajczyków mówi, że wiara jest kluczem do przyjęcia Słowa z pożytkiem. Czytania Pisma z wiarą oczyszcza ją. Lektura Biblii powinna doprowadzić do wypróbowania wiary nie tylko w ogólnych zasadach życia, lecz także w konkretnych uciskach. Tak jak złoto wypróbowuje się w ogniu, tak też wiarę wypróbowuje ogień ucisku.
7) Praktyka. Praktyka prowadzi do wzrostu wiary i do pokuty. Praktyka to najlepszy sposób nauki: im bardziej wdrażamy Słowo w codziennym posłuszeństwie wiary, tym obficiej wynagrodzi nas Bóg darami, by lepiej Mu służyć i wdrażać Słowo w życie.
8) Modlitwa. Modlitwa jest niezbędnym elementem lektury Pisma. Modlitwa musi poprzedzać lekturę Biblii, towarzyszyć jej i następować po niej. Modlitwa musi z konieczności obejmować dziękczynienie: „Skoro jesteśmy zobowiązani dziękować Bogu gdy nakarmi nasze ciała, o ileż bardziej jesteśmy zobowiązani dziękować kiedy nakarmi nasze dusze!. Aby Biblia dotarła do nas, musimy najpierw dotrzeć do niej. Zaniedbywanie Słowa to zaniedbywanie Pana. Ci, którzy czytają Pismo Święte „jako listy miłosny Boga do nas” doświadczą jego rozgrzewającej i przekształcającej mocy.
Opracowane na podstawie:
Purytanie. Biografie i dzieła
Randall Pederson, Joel Beeke
Instytut Tolle Lege
Zachęcamy do zakupu tej książki.
Zobacz także: Jak czytać Biblię? Podstawowe zasady interpretacji
Purytanie z upodobaniem badali Słowo, słuchali i śpiewali treści w nim zawarte, a także zachęcali innych, by czynili o samo. Purytanin Richard Greenham proponował osiem sposobów czytania Pisma: starannie, mądrze, z przygotowaniem, z rozważaniem, z rozmową, z wiarą, z praktyką i z modlitwą. Thomas Watson z kolei podał liczne wskazówki, jak słuchać Słowa: przyjdź do Słowa ze świętym apetytem i sercem zdolnym do nauki. Przesiaduj u stóp Słowa z uwagą, przyjmuj je z pokorą i połącz je z wiarą. Następnie zachowaj Słowo, módl się nad nim, praktykuj je i rozmawiaj o nim z innymi.
Purytanie wzywali wiernych, by uczynili Słowo centrum zarówno swojej wiary, jak i postępowania. Richard Baxter w swoim „Chrześcijańskim poradniku” pokazał, że purytanie uważali Biblię za godny zaufania przewodnik we wszystkich dziedzinach życia. Każdy przypadek sumienia był podporządkowany wskazówkom Pisma. Henry Smith powiedział: „Powinniśmy mieć zawsze przed sobą Słowo Boże jako normę i wierzyć tylko w to, czego ono naucza, kochać tylko to, co poleca, mieć w nienawiści tylko to, czego zakazuje, czynić tylko to, co nakazuje”.
Stały czytelnik pism purytanów stwierdzi, że ich biblio centryczność jest zaraźliwa. Chociaż ich komentarze do Ksiąg Biblii nie są ostatnim słowem w egzegezie biblijnej, to jednak pokazują, jak być z całego serca posłusznym poselstwu Biblii. John Flavel powiedział: „Pismo Świętego naucza nas najlepszego sposobu życia, najszlachetniejszego sposobu znoszenia cierpień i najspokojniejszego sposobu umierania”.
Purytanie rozumieli, że chrześcijaństwo bezmyślne rodzi chrześcijaństwo tchórzliwe. Antyintelektualna Ewangelia szybko staje się pustą i bezkształtną Ewangelią, niewykraczającą poza „odczuwane potrzeby”. Tak właśnie dzieje się obecnie w wielu kościołach. Tak niewielu rozumie, że jeśli między tym, w co wierzą umysłem chrześcijanie i niewierzący jest niewielka różnica, wkrótce nie będzie większej różnicy w ich życiu. Literatura purytańska jest wspaniałą odpowiedzią na ten problem.
Purytanin, Richard Greenham podaje osiem wskazówek dotyczących czytania Słowa Bożego:
1) Staranność. Musimy zachować większą staranność przy czytaniu Pisma Świętego niż przy czytaniu innych rzeczy – lektura ta wymaga większej skrupulatności, niż szukanie skarbów.
2) Mądrość. Musimy mądrze dobierać tematy, ich kolejność oraz czas. W zakresie tematyki nie powinniśmy przechodzić od rzeczy objawionych do tego, co nie zostało objawione, ani też nie należy poświęcać większości czasu najtrudniejszym fragmentom Pisma Świętego. Lektura Słowa Bożego musi odbywać się według jakiegoś porządku, ponieważ cała Biblia jest pokarmem dla dojrzałego chrześcijanina.
3) Właściwie przygotowane serce. Chcąc nauczyć się czegoś o Bogu musimy przystępować do lektury Pisma Świętego z nabożnym lękiem przed Bogiem i Jego Majestatem, z wiarą w Chrystusa i ze szczerością.
4) Rozmyślania. Jest to kluczowa kwestia, tak samo jak przygotowanie się do czytania Pisma. Czytanie może poszerzyć horyzonty, jednak tylko rozmyślanie zapewni głębię. Rozmyślanie nad Słowem sprawia, że to co przeczytaliśmy, staje się naszą własnością.
5) Pobożne rozmowy. Oznacza to prowadzenie pobożnych rozmów. Pobożni muszą dzielić się z innymi tym, czego nauczyli się z Pisma – nie z dumą, lecz pokornie, ufając że gdzie dwaj lub trzej gromadzą się na duchowe rozmowy, Bóg będzie pośród nich.
6) Wiara. List do Hebrajczyków mówi, że wiara jest kluczem do przyjęcia Słowa z pożytkiem. Czytania Pisma z wiarą oczyszcza ją. Lektura Biblii powinna doprowadzić do wypróbowania wiary nie tylko w ogólnych zasadach życia, lecz także w konkretnych uciskach. Tak jak złoto wypróbowuje się w ogniu, tak też wiarę wypróbowuje ogień ucisku.
7) Praktyka. Praktyka prowadzi do wzrostu wiary i do pokuty. Praktyka to najlepszy sposób nauki: im bardziej wdrażamy Słowo w codziennym posłuszeństwie wiary, tym obficiej wynagrodzi nas Bóg darami, by lepiej Mu służyć i wdrażać Słowo w życie.
8) Modlitwa. Modlitwa jest niezbędnym elementem lektury Pisma. Modlitwa musi poprzedzać lekturę Biblii, towarzyszyć jej i następować po niej. Modlitwa musi z konieczności obejmować dziękczynienie: „Skoro jesteśmy zobowiązani dziękować Bogu gdy nakarmi nasze ciała, o ileż bardziej jesteśmy zobowiązani dziękować kiedy nakarmi nasze dusze!. Aby Biblia dotarła do nas, musimy najpierw dotrzeć do niej. Zaniedbywanie Słowa to zaniedbywanie Pana. Ci, którzy czytają Pismo Święte „jako listy miłosny Boga do nas” doświadczą jego rozgrzewającej i przekształcającej mocy.
Opracowane na podstawie:
Purytanie. Biografie i dzieła
Randall Pederson, Joel Beeke
Instytut Tolle Lege
Zachęcamy do zakupu tej książki.
Zobacz także: Jak czytać Biblię? Podstawowe zasady interpretacji
