Jak mogę pokonać obżarstwo?

Jest wiele powodów otyłości, tak typowej dla naszej kultury. Powodem nie jest jedynie to, że jemy wiele niezdrowego jedzenia. Jesteśmy także raczej mało aktywni, nie chodzimy wiele na pieszo, nie biegamy, nie jeździmy na rowerze, itp. 

Tak jak otyłość jest często związana z tym, co wkładamy do ust, tak często jest również pochodną naszej codziennej aktywności. Mięśnie są stworzone, by spalać kalorie, ale jeśli tych mięśni nie używamy to jakakolwiek ilość jedzenia jest w stanie skutkować otyłością.

Ale o wiele lepszym słowem w analizowanym przez nas kontekście jest „obżarstwo”, a nie „otyłość”. Dlaczego? Bo problem leży w tym, że jemy za wiele a nie w tym, ile ważymy. Jest wiele przyczyn tego, że osoba waży za dużo (lub za mało), które nie są wcale rezultatem obżarstwa.

Obżarstwo to pożądanie jedzenia, które cię obezwładnia.

Tekstem Pisma Świętego, który stanowi dla mnie wyzwanie w tej kwestii jest 1 Koryntian 6:12, w którym Paweł mówi – odnosząc się w szczególności do jedzenia i pica – że nie pozwoli, by cokolwiek nim zawładnęło. Paweł chce nam przekazać, że ma jednego Pana – Jezusa Chrystusa – i nie chce żadnego innego pana nad sobą. Następnie (9:27) Paweł mówi o umartwianiu i ujarzmianiu swojego ciała: „Raczej, surowy dla siebie, trzymam swe ciało w ryzach, abym czasem, głosząc innym sam nie okazał się niewypróbowany.”

Myślę, że musimy odzyskać w znacznym stopniu zrozumienie wartości związanej z biblijną dyscypliną wyrzekania się samego siebie i postu. A punkt widzenia wskazujący na dyscyplinę jest taki: „Nie pozwolę, by cokolwiek mną zawładnęło”, „Ujarzmiam siebie”, „Biorę mój krzyż codziennie”. Myślę, że powinniśmy traktować z poważaniem, wychwalać oraz miłować biblijne nauczanie o tym, że chrześcijańskie życie to życie zmagania się z naszymi pożądliwościami i mówienia im „nie”.

Ale łatwo powiedzieć, trudniej zrobić, prawda?

Jak więc mam wytoczyć temu bitwę? Uważam, że bitwa ta powinna toczyć się w przeważającej mierze nie za pomocą słowa „nie”, ale za pomocą słowa „tak”.

Jest to niezwykle interesujące dla mnie ilekroć Biblia używa analogii związanych z jedzeniem i smakiem w odniesieniu do samego Boga:

„Skosztujcie i przekonajcie się, że PAN jest dobry.” (Psalm 34:9)

„Zapragnijcie niesfałszowanego, duchowego mleka.” (1 Piotra 2:2)

„Ja jestem chlebem życia. Ten, kto przychodzi do Mnie, nigdy już nie zazna głodu.” (Jana 6:35)

„Hej! Wszyscy spragnieni, przyjdźcie po wodę! Wy, którzy nie macie pieniędzy, przyjdźcie, kupujcie i jedzcie! Tak, przyjdźcie, kupujcie wino oraz mleko! Pieniędzy nie trzeba, nie musicie płacić! Dlaczego macie wydawać pieniądze na to, co nie jest chlebem, ciężko zapracowany grosz na to, co nie syci? Słuchajcie Mnie uważnie, a będziecie jeść to, co dobre, i wasza dusza nacieszy się tym, co pożywne!” (Izajasza 55:1-2)

Jaki z tego wniosek? Otóż taki – jeśli będziemy zadowoleni duchowym chlebem, winem i mlekiem, wtedy nasz fizyczny głód straci swoją przewodnią siłę.

Najistotniejszym sposobem walczenia z pragnieniami, których nie chcemy, jest doświadczenie większych pragnień i pozwolenie, by to one nami zawładnęły.

I tu dochodzimy do kluczowego momentu. Powiedzmy, że siedzisz teraz przy stole i jesteś bardzo głodny. Wiesz, że gdy sobie pozwolisz, to zjesz dwie albo trzy porcje wszystkiego, napchasz się, nabierzesz wagi i będziesz czuł się winny. Dlaczego jesteśmy w ogóle do czegoś takiego kuszeni?

Z praktycznego punktu widzenia, często po prostu jesteśmy znudzeni – okazuje się bowiem, że nasza kolacja jest ostatnim interesującym zajęciem, gdy zbliża się koniec dnia. Dlatego siedzenie przy tym stole i jedzenie daje nam poczucie satysfakcji, a myśl, że mamy od niego odejść i powrócić do naszych codziennych zajęć wydaje się być nużąca i nudna. 

Bardzo praktycznie zatem – poleciłbym zaplanowanie do zrobienia po kolacji czegokolwiek, co będziesz naprawdę miał ochotę zrobić. Zdecydowanie może to być coś odnoszącego się do duchowego życia, ale mogą to równie dobrze być jakiegoś rodzaju ćwiczenia czy odwiedzenie znajomego.

Obżarstwo jest w wielu przypadkach rezultatem znudzenia. Życie wydaje się nie być satysfakcjonujące ani w jakikolwiek sposób dopingujące, relacje wydają się płytkie, praca wydaje się nudna – ale jedzenie? Ono zawsze tam jest i ono zawsze smakuje tak dobrze.

Musimy więc rozwijać w sobie „apetyt” na o wiele większe i lepsze rzeczy. Rzeczy, jak dobra literatura, towarzystwo innych osób, czytanie Biblii, przebywanie wśród natury, pracowanie i wiele innych rzeczy. 

Odkryj te pozostałe „apetyty” – znajdź inne rzeczy, poza jedzeniem, które satysfakcjonują cię. A gdy już je odkryjesz to módl się z zapałem o nie – by je pielęgnować i wykształcić w sobie.

John Piper

Tłumaczył: Miszael
Źródło: http://www.desiringgod.org/interviews/how-can-i-conquer-gluttony